ของมาเฟีย 9 | สัตว์เลี้ยงเชื่องๆ

1351 คำ

แม็กซ์ควินกรีดยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ วันที่รอคอยมาถึงเสียที วันที่จะได้จับลูกนกตัวนี้เข้ากรงทองเป็นสมบัติของตัวเองเพียงคนเดียว ง่ายกว่าที่คิด… “แต่ญาณินอยากให้คุณแม็กซ์ควินช่วยอะไรสักอย่าง” “พูดมาสิ” “ตอนนี้ที่บ้านของญาณินเป็นหนี้อยู่ห้าแสน คุณจะช่วยญาณินได้ไหมคะ” เพราะเขาคือความหวังเดียวที่เธอมี แม็กซ์ควินฟังแล้วนิ่งเงียบ นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะทำงานเบาๆ ท่ามกลางความเงียบที่เข้าปกคลุม เงินห้าแสนบาทไม่ใช่น้อยๆ แต่อย่างน้อยมันก็สามารถซื้อความหยิ่งยโสของผู้หญิงคนนี้ได้ “ญาณินรู้ค่ะว่าสิ่งที่ขอมันมากเกินไป ขอโทษนะคะที่มารบกวน” เธอหมดหวังแล้วล่ะ ตัดใจยอมแพ้แต่โดยดี ไม่คาดหวังอะไรอีกแล้วแม้กระทั่งความหวังเดียวอย่างเขา “ตกลง” กึกก กำลังก้าวเท้าเตรียมเดินออกไป แต่กลับต้องชะงักเอาไว้เมื่อแม็กซ์ควินเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นานสองนาน เธอหันกลับไปมองเขาอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นแรง “คุณแม็กซ์ควินพูดจริงเหรอคะ” “ในเมื่อเธอกล้าขอ ทำไมฉันจะไม่กล้าให้” เขาชอบคนกล้า เงินห้าแสนมันเยอะก็จริง แต่ในเมื่อญาณินกล้าเอ่ยปากขอ แล้วทำไมเขาจะไม่กล้าให้ “คุณแม็กซ์ควินไม่ได้โกหกญาณินใช่ไหมคะ” “เห็นฉันเป็นคนแบบไหน?” “ปะ…เปล่าค่ะ” เธอตอบกลับเสียงสั่นพร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้น ความหวังที่ไกลริบหรี่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว จู่ๆ ดวงตาที่แห้งเหือดก็ค่อยๆ เอ่อร้นด้วยคราบน้ำตา “ขอบคุณนะคะ” “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก การที่ฉันช่วยเธอ ฉันหวังผลประโยชน์เสมอ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา คนอย่างเธอมีประโยชน์ให้หาด้วยอยู่หรือไง แต่ก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าเขาจะตกลงช่วยเธอง่ายดายขนาดนี้ อะไรที่ได้มาง่ายๆ ไม่มีอยู่จริงหรอก “คุณแม็กซ์ควินต้องการให้ญาณินทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ ญาณินยอมทุกอย่าง” แม็กซ์ควินยิ้มมุมปาก “แค่เป็นสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ของฉัน เชื่อฟังทุกอย่าง และจำเอาไว้ด้วยว่าจากนี้เป็นต้นไป เธอ…อยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน” “ค่ะ ญาณินจะเชื่อฟังคุณแม็กซ์ควินทุกอย่าง” ในเมื่อเลือกเส้นทางนี้แล้วเธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปโดยหันหลังกลับไม่ได้ แม็กซ์ควินหยัดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาญาณินด้วยท่าทางนิ่งเรียบ ดวงตาคมกริบคู่นั้นดูยากคาดเดา ญาณินถอยหลังออกห่างตามสัญชาตญาณ แต่ก้าวได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกมือหนารั้งเอวบางเข้าไปหาอย่างแรง พรึ่บ! “อ๊ะ!!” เธอตกใจสุดขีดกับการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว ร่างกระแทกใส่เขาเต็มๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น “เป็นคนของฉันแล้ว จำเอาไว้ด้วยว่าถ้าคิดหักหลังหรือทรยศเมื่อไหร่…เธอตายสถานเดียว” แม็กซ์ควินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนญาณินรู้สึกเสียวสันหลังวาบ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งตามคำพูดของเขา เธอมีเพียงทางเดียว คือการยอมรับทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ การเข้ามาอยู่ในโลกของมาเฟียไม่ใช่เรื่องง่าย หากคิดหักหลังหรือทรยศโทษ คือ ตาย… “ค่ะ ญาณินจะไม่หักหลังคุณแม็กซ์ควิน” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม็กซ์ควินยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำตอบ เขาเลื่อนมือขึ้นมาลูบใบหน้าของญาณินเบา ๆ นิ้วเรียวของเขาไล้ผ่านแก้มของเธอด้วยสัมผัสที่ทั้งเย็นชาและน่าหลงใหล “ดี เชื่อฟังฉันแบบนี้…ค่อยน่ารักหน่อย” เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยการครอบครอง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วสินะ… “ต่อจากวันนี้เป็นต้นไป เธอเป็นสมบัติของฉันแค่คนเดียว” เธอพยักหน้ารับเบาๆ “ตะ…แต่มีอีกอย่างที่ญาณินอยากขอให้คุณแม็กซ์ควินช่วย” “อะไร?” “แม่ญาณินโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายทุบตีอยู่บ่อยๆ ถ้าพ่อเลี้ยงรู้ว่าบ้านหลังนั้นไม่ถูกพวกในบ่อนยึดเพราะมีเงินไปจ่ายหนี้ พ่อเลี้ยงต้องทำร้ายแม่แน่ๆ ถะ…ถ้าญาณินอยากขอคุณแม็กซ์ควินช่วย…มันจะมากเกินไปไหมคะ” “ช่วยยังไง?” “ช่วย…ช่วยทำยังไงก็ได้ให้พ่อเลี้ยเลิกวุ่นวายกับแม่ของญาณิน” แม็กซ์ควินกรีดยิ้มมุมปากอีกครั้ง ในความใสซื่อและไร้เดียงสาของญาณิน เขามองเห็นอะไรบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาหลังจากเธอพูดประโยคนั้นจบ “เธอจะให้ฉันช่วยฆ่ามันไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เรื่องฆ่าคนเป็นงานถนัดของมาเฟียอย่างพวกเขาก็ว่าได้ หัวใจของเธอกระตุกวูบตามประโยคนั้นของแม็กซ์ควิน เธอเงียบอยู่สักพักอย่างลังเล ใจก็อยากทำให้พ่อเลี้ยงหายไปจากโลกนี้อย่างถาวร ทว่าอีกใจก็ไม่กล้าเพราะดูโหดเหี้ยมเกินไป “ญาณินไม่อยากทำบาป” “ใครบอกว่าบาป?” “ฆะ…ฆ่าคนเลยนะคะ” “ฆ่าคนเลวไม่ถือว่าบาป” เขาพูดแล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว “จะไม่เป็นอะไรเหรอคะ” “แค่เธอขอ ฉันจะทำให้” ญาณินนิ่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ หัวใจเธอเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่สับสน แม้จะรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงของเธอคือภัยอันตรายของบ้าน แต่ก็ไม่อยากให้ถึงขั้นตายไปเลย “ถะ…ถ้าไม่ถึงขนาดนั้นได้ไหมคะ แค่ทำให้เขาหายออกไปจากชีวิตของแม่โดยที่ไม่ต้องฆ่า” เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา แววตาคมกริบหรี่มองญาณินเพียงนิด ก่อนจะขยับริมฝีปากตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้าเธอต้องการแบบนั้นก็ย่อมได้” “ขะ…ขอบคุณนะคะ” “ทุกอย่างฉันไม่ช่วยเธอฟรีๆ” “ญะ…ญาณินรู้ค่ะ” ของฟรีไม่มีในโลกเธอรู้ “คุณแม็กซ์ควินต้องการอะไรเป็นการตอบแทน บอกมาได้เลยค่ะ ญาณินพร้อมทำให้” แม็กซ์ควินกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปนั่งลงโซฟาสีดำอย่างใจเย็น สายตาคมกริบที่มองญาณินพลอยทำให้คนถูกมองทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ตอนนี้เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันแล้วใช่ไหม” “ใช่ค่ะ” “ถ้างั้นก็คลานสี่ขาเข้ามาฉันอย่างสัตว์เลี้ยงสิ…” เธอยืนเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อได้ยินแม็กซ์ควินบอกแบบนั้น หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนแทบกระดอนออกมาข้างนอกอยู่รอมร่อ ค่อยๆ คลานสี่ขาเข้าไปหาเขาราวกับสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ตอนนี้เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา “ว่านอนสอนง่ายดีนี่” เขาพูดพร้อมกับเลื่อนมือไปเชยเรียวคางญาณินขึ้นให้มองหน้าตัวเอง “คะ…คุณแม็กซ์ควินต้องการอะไร บอกญาณินได้เลยค่ะ” “หึ งั้นก็ทำหน้าที่ของเธอตอนนี้สิ” “คะ…คุณแม็กซ์ควินต้องการอะไร บอกญาณินได้เลยค่ะ” “หึ งั้นก็ทำหน้าที่ของเธอตอนนี้สิ” ริมฝีปากสีระเรื่อครอบลงส่วนหัวเห็ดแดงก่ำ มือทั้งสองกอบกุมแก่นกายขนาดใหญ่เอาไว้หลวมๆ พลางขยับศีรษะขึ้นลงเป็นจังหวะ ดวงตาคู่สวยช้อนมองแม็กซ์ควินที่นั่งพิงพนักโซฟามองมาด้วนสายตาปรารถนา เธอหลบสายตาไปแล้วตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง ขนาดของแก่นกายใหญ่จนมือของเธอจับไม่หมดจนต้องจับสองมือ มันขยายใหญ่จนเธอรู้สึกได้ หัวใจที่นิ่งสงบเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อสิ่งนี้เริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบ “อ่า…” เสียงครางต่ำเบาๆ ในลำคอทำใจเธอกระตุกวูบตาม เธอลากไล้ปลายลิ้นลงมาจนสุดลำโคนของมัน ก่อนจะลากขึิ้นไปแล้วครอบริมฝีปากลงไปครึ่งลำ เพราะขนาดของเขายาวจนเธอไม่สามารถกดศีรษะลงไปจนสุดลำได้ “ไปนอนอ้าขาให้ฉัน”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more