“เอ่อ…คุณแม็กซ์ควินรับน้ำไหมคะ” กัลยาเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรครับ” เขาหันไปปฏิเสธแม่ของญาณิน ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองเธอแล้วขยับริมฝีปากพูดบางอย่าง
“ผมแค่มาคุยเรื่องสำคุญกับญาณิน เดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว”
เธอลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ แววตาของเขามองมาอย่างคาดโทษ ใครจะไปนึกว่าจะมาหาถึงบ้าน เธอคงประเมินเขาต่ำเกินไปสินะ ถ้ารู้ว่าเขาจะยอมลงทุนมาหาเธอถึงที่บ้านคงไม่โกหกหรอกว่าแม่ไม่สบาย
งานเข้าเต็มๆ
“แกไปบอกคุณแม็กซ์ควินเหรอว่าฉันไม่สบาย?”
“กะ…ก็เห็นแม่บ่นปวดหัวนี่…” เธอตอบกลับเสียงแผ่วเบา
กัลยาถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ท่าทางของลูกสาวเวลาอยู่ต่อหน้าแม็กซ์ควินเหมือนคนทำความผิดมาอย่างไรอย่างนั้น หวังว่าญาณินจะไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีลงไปนะ เจ้านายมาหาถึงที่บ้านแบบนี้ก็แอบกังวลเหมือนกัน
“เชิญคุณแม็กซ์ควินคุยกับญาณินตามสบายเลยนะคะ”
“ละ…แล้วแม่จะไปไหน” เธอตะโกนถามแม่
“ฉันจะไปตากผ้า”
“แม่ไ
