ช่วงกลางดึก_
"พี่ปอร์เช่กลับไปนอนที่บ้านดีกว่าไหม เสี่ยไตรถูกจับไปแล้วคงไม่มีใครกล้ามายุ่งแล้วค่ะ" เสียงหวานบอก ขณะที่นั่งบนเตียงนอนขนาดเล็ก ลอบมองความสูงของร่างกำยำปลายขายาวมันเกินขอบเตียงไปไกล
"ฉันจะเอาเธอกลับไปด้วย" มือหนากระชากคนตัวเล็กลงนอนในแผงอกกว้าง ใจแกร่งระดับภูผาใหญ่ยังสั่นคลอน ยามได้ยินเสียงหวานร้องขอความช่วยเหลือทางโทรศัพท์
เขาวางมือลูบตรงรอยแดงบนแก้มเนียนข้างนั้น มันขึ้นรอยช้ำชัดทุกนิ้ว
"แต่พ่อต้องนอนบ้านเดียว กว่าพี่อัฐจะกลับมาก็ตอนเช้า"
"ให้คนของฉันเฝ้าต่อได้"
"อัยอยู่ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ปอร์เช่รีบมา..อัยก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นกดไปโดนเบอร์ใคร" เธอก้มหน้าเศร้า เกิดกดไปติดหมายเลขอื่น คนตรงหน้าคนนี้คงมาช่วยไม่ทัน
"เธอโทรไปติดเบอร์ไอคราม มันเลยรีบขึ้นไปบอกฉันบนบ้าน"
"งั้นพรุ่งนี้อัยจะไปขอบคุณเขานะคะ และต้องขอโทษพี่ปอร์เช่ด้วยนะคะที่โทรไปรบกวนเวลาพักผ่อน"
