5. เพราะถูกสร้างเรื่อง
922 คำ
บ้านอัยวา_
"เฮ้อ...โลกทำไมมันต้องกลมด้วย จะเบี้ยวบ้างไม่ได้เหรอ?" อัยวาบ่นเสียงอุบอิบ ยามที่ลงรถโดยสารประจำทางตรงป้ายหน้าหมู่บ้าน สองเท้าเล็กในผ้าใบสีขาวคู่เก่ารีบก้าวเดิน พร้อมทั้งมองการ์ดกระดาษในมือ ระบุถึงตำแหน่งดังและเครือข่ายธุรกิจใหญ่ของปอร์เช่
"ไม่ไปหรอก ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด" เสียงหวานย้ำบอกตัวเอง หลังบอดี้การ์ดของเขาให้นามบัตรมาหนึ่งใบ ระบุว่าให้เธอมีสิทธิ์เข้าทำงานในเครือธุรกิจของเขา ได้หนึ่งตำแหน่งตามที่ต้องการ
"ปล่อยกูสิว่ะ! กูจะได้เข้าไปเอาของให้พวกมึงไง!"
กึ่ก! ร่างบางหยุดชะงักระหว่างทางเข้าบ้าน พบพี่ชายพร้อมคนนิรนามอย่างพวกมีอิทธิพลยืนคุม
"ให้เวลาแค่สามนาที"
"เออ! กูรู้แล้วน่า" อัฐรีบสะบัดมือมุ่งเดินเข้าไปในรั้วบ้าน
"พ่อ!" อัยวารีบใช้ความเร็ววิ่งตามพี่ชายไป เพราะไม่รู้จุดประสงค์ของบุคคลทั้งหมด รวมถึงพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน
"พี่อัฐจะทำอะไร? จะขึ้นไปหาพ่อทำไม!" เธอรีบรั้งข้อมือพี่ชาย ช่วงเวลานี้บิดาคงนอนหลับอยู่ชั้นบน ไม่พ้นที่ผู้เป็นพี่จะหาเรื่องมากวนใจคนป่วย
"พี่จะไปเอาโฉนดให้พวกมัน!" อัฐบอก สะบัดมือน้องสาวทิ้งไม่สนใจว่าแรงผู้ชายจะทำเธอกระเด็นไปชนขอบบันไดบ้าน
"ไม่ได้นะ! พี่อัฐจะเอาไปทำไร มันเป็นสมบัติของพวกเรานะ พี่จะเอามันไปให้ใคร!" เธอรีบรั้งกระชากข้อมือผู้เป็นพี่อย่างแรง ทำกระเป๋าเป้ใบโปรดร่วงลงพื้น รวมถึงสิ่งของรอบข้างกระจัดกระจายทั้งหมด
"เอาไปขายให้พวกมันไง! จะเก็บไว้ทำไมเล่า สมบัติบ้านเก่าๆ อีกหน่อยก็พังแล้ว!"
"ถ้าไม่มีบ้านพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะพี่อัฐ มีสติหน่อยสิ! ไปเป็นหนี้พวกมันอีกได้ยังไง ไหนสัญญากับพ่อไว้แล้วนี่!"
"ไม่รู้เว้ย! แต่ถ้าฉันไม่ยอมเอาไปให้พวกมัน มันก็ฆ่ากูตายสิอีน้องเวร!" คนบอก ใช้นิ้วชี้จิ้มลงบนหน้าผากมนด้วยความโมโห ยิ่งขาดสารบางอย่างทำร่างกายเขาจะคลุ้มคลั่ง
"แล้วพ่อล่ะ พ่อจะไปอยู่ที่ไหน พ่อเราป่วยอยู่นะพี่อัฐ เห็นแก่พ่อเถอะนะ..ขอร้อง..ฮือ" ร่างบางปล่อยเสียงร้องสั่นสะอื้น ไม่คิดเลยว่าจะเจอเรื่องนี้เข้าสักวัน เธอทั้งกลัวว่าบิดารับรู้แล้วอาการจะแย่ลง ไหนจะบ้านพักอาศัยสมบัติชิ้นสุดท้ายที่มีอยู่
"ก็ให้พ่อไปอยู่กับพวกป้าๆ ไง! เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะยากเลย!"
"ทำไมพี่มันเลวอย่างนี้พี่อัฐ! ขนาดพ่อป่วยยังสร้างเรื่องให้ถึงขนาดนี้อีกเหรอ นั่นมันเป็นปัญหาของพี่ก็ต้องไปจัดการเองสิ บ้านหลังนี้เป็นมรดกที่แม่ให้อัย ยังไงอัยก็จะไม่ยอมขายให้คนอื่นเด็ดขาด!"
"อีน้องเวร!!!"
"หมดเวลา" เสียงของครามดังขึ้น เป็นช่วงเวลาที่อัฐจะฟาดฝ่ามือใส่หน้าน้องสาวพอดิบพอดี
"ไม่ได้นะคะ บ้านหลังนี้เป็นของฉันฉันจะไม่ยอมขายให้ใครทั้งนั้น!" เธอยืนยันบอกเสียงแข็ง รีบลุกขึ้นปาดน้ำตา
"ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสน" ครามบอก จ้องไปที่ใบหน้าอัฐกดดัน
"งั้นก็รอแป๊บนึง จะขึ้นไปเอาตอนนี้แหละ!"
"ไม่ได้นะ! พี่อัฐจะทำอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด! ขอร้องเถอะนะ...อย่าให้พ่อเราต้องเครียดเรื่องของพี่อีกเลยนะ" ร่างบางหลุดเสียงร้องสะอื้นรีบคว้าแขนพี่ชายกอดขอร้อง สภาพน่าเวทนาที่ผู้เป็นพี่ไม่คิดจะสนใจสักนิดเดียว
"ปล่อยกู!" อัฐพูดเสียงแข็ง
"พี่มีหนี้อยู่เท่าไหร่? ให้อัยไปคุยขอร้องเขาได้ไหม ให้พวกเราผ่อนจ่ายคืนได้ไหม อย่าเอาบ้านหลังนี้ไปขายให้ใครเลยนะ" เธอย่อตัวลงแทบจะก้มกราบขอร้องพี่ชาย
"มึงจะเอาปัญญาที่ไหนหาเงินไปใช้ว่ะ! เงินตั้งสองล้าน ถ้าไม่ขายบ้านก็หาไม่ได้หรอก!"
"อย่าบอกนะว่าพี่อัฐไปเล่นการพนันอีก?" ดวงตาคู่สวยมองพี่ชายอย่างผิดหวัง สองมือบางอ่อนแรงพร้อมใจดวงเล็กแทบหยุดเต้น ครั้งนึงเธอก็เคยโดนเจ้าหนี้ของอัฐตามราวีทั้งครอบครัว จนทำงานชดใช้ไม่ได้หยุดพักถึงจะจ่ายจนหมดได้
"ถอยไป!"
"ฉันขอไปคุยกับเจ้าหนี้ของพี่อัฐได้ไหมคะ ขอร้องล่ะ...บ้านหลังนี้มันสำคัญกับพ่อฉันมากจริงๆ นะคะ" อัยวารีบหันมาขอร้องทางครามแทน ย่อตัวลงเกือบจะคว้าขาอีกฝ่ายมาเรียกความเมตตา
เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ หากบิดารับรู้เรื่องนี้ขึ้นมา มีหวังอาการป่วยอาจจะทรุดต้องเร่งวันผ่าตัด มีความเสี่ยงถึงชีวิต
"ไม่ได้เป็นอย่างที่ตกลงไว้" ครามยังบอกเสียงเรียบ
"แต่ยังไงโฉนดบ้านก็ขายไม่ได้อยู่ดี เพราะมันเปลี่ยนเป็นชื่ออัยตั้งนานแล้ว" เสียงหวานบอก ทำให้ผู้เป็นพี่ชายหยุดชะงักฝีเท้าไม่ก้าวขึ้นบันได
เพราะช่วงนึงที่อัฐติดการพนันแรกๆ บิดาเป็นฝ่ายเซ็นต์ยินยอมยกชื่อที่ดินทั้งหมดให้เธอเพียงคนเดียว
"แบบนี้จะยอมให้ฉันไปคุยกับเจ้าหนี้ได้หรือยังคะ?"
..............................
- ผู้เขียน
