4. การกลับมาเจอกัน
927 คำ
ช่วงบ่าย_
"วันนี้จะมีการบรรยายของเหล่านักธุรกิจคนดัง หวังว่าจะไม่มีนักศึกษาคนไหนหนีชั่วโมงเรียนหรอกนะ" อาจารย์ที่ปรึกษาบอก เพ่งสายตามองนักศึกษาในการดูแลทีละคน
"ไม่มีค่ะ วันนี้พวกเราเตรียมตัวมาเจออย่างที่อาจารย์บอกเลยค่ะ" อัยวารีบชูมือขึ้นบอก ถึงแม้ว่าสีหน้าเพื่อนร่วมห้องจะห่อเหี่ยวก็ตาม
"อย่างนั้นก็ดีสิ หวังว่าจะไม่มีอาจารย์คนไหนส่งรายชื่อนักศึกษาที่ขาดชั่วโมงนั้นมาให้ครูนะ"
"ค่ะ/ ครับ"
"เอาไงดีอัยวา ต้องง่วงมากแน่ๆ ยิ่งตอนบ่ายด้วย" น้ำหนาวกระซิบถามเพื่อนรักทันที ตอนอาจารย์ที่ปรึกษาออกจากห้องเรียนแล้ว
"เห็นหน้าอาจารย์ไหมเล่า ใครจะกล้าหนีอีก" อัยวาหันดูหน้าเพื่อนๆ รอบห้อง ทุกคนต่างมองเธอเป็นความหวังเดียว
"งั้นพวกเราก็เตรียมตัวไปหลับในห้อง" น้ำหนาวออกความคิดเห็น
"จะจบแล้วงานก็ยิ่งเยอะๆ อยู่ ยังจะให้ไปฟังใครพล่ามก็ไม่รู้ แล้วถ้าอัยใช้ข้ออ้างที่ไม่จ่ายค่าเทอมล่ะ จะช่วยได้ไหมเนี้ย" ร่างบางทำท่าครุ่นคิด สลับมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ตรงกลางห้องเรียน
"เป็นความคิดที่ดีนะ"
ห้องประชุมใหญ่_
"ไหนว่าจะช่วยได้ไง ไปๆ มาๆ โดนบังคับมาทั้งห้อง" เสียงหวานบ่นพำ นั่งยกมือเท้าคางมองไปตรงเวทีเป็นจุดเดียวพร้อมเพื่อนทั้งหมด
หลังอาจารย์ที่ปรึกษาบังเอิญไปเจอเธอในห้องชมรม เพราะตั้งใจจะหาข้ออ้างไม่เข้าฟังคำบรรยาย
"เวลาในกระดาษมันลงไว้แค่สองชั่วโมงเอง เอาน่า..เสร็จแล้วไปหาของกินกันเนอะ" น้ำหนาวบอก
"แหละแล้วก็ถึงเวลาสำคัญที่วันนี้มหาลัยของเรา ได้มีโอกาสต้อนรับเจ้าของธุรกิจดังมากมายในหลายประเทศ ขอต้อนรับคุณ..ปอร์เช่ค่ะ"
ขวับ! ใบหน้าสดใสหันขวับตั้งแต่ได้ยินชื่อคุ้นหู พบบอดี้การ์ดชุดสูทเดินนำเข้ามาก่อนสองคน ถึงจะเจอใบหน้าเหล่าเหลาที่ทำใจดวงน้อยๆ หลุดร่วงต่ำ เพราะเธอไม่เจอรายชื่อเขาในใบกระดาษเลย
"บังเอิญจังเลยเล่า..." เธอจำเขาได้ดี เขาเป็นคนที่เธอเคยบอกเลิกเมื่อหลายปีก่อน ยืนอยู่เบื้องหน้าเหล่านักศึกษาทุกคน
มือบางรีบคว้าสมุดเลคเชอร์ขึ้นบังหน้า จับมันตั้งฉากระยะสายตาไม่ให้คนๆ นั้นได้เจอ
"เป็นอะไรไปเหรออัย พวกเราลืมจดงานตรงหัวข้อไหนหรอ" น้ำหนาวรีบถามเพื่อนสนิท จู่จู่เธอดูร้อนรนแปลกๆ
"มะไม่มีเลย อัยลืมอ่านงานที่ต้องส่งวันพรุ่งนี้นะ ไหนๆ ระหว่างฟังไปก็ทำไปด้วยกันเลย"
"ทางเราต้องคุมความปลอดภัยเข้ม รบกวนเปิดเผยหน้าด้วยครับ" เป็นเสียงบอดี้การ์ดบอกระยะใกล้ ทำดวงตากลมคู่โตเบิกกว้างมองใบหน้าเพื่อนสาวหวังขอความช่วยเหลือ
"คะคือเพื่อนไม่ค่อยสบายค่ะ กลัวจะจามใส่คนอื่น" น้ำหนาวบอก แม้ไม่เข้าใจอาการของอัยวา
"ทางเรามีแมสให้ครับ" คนบอกรีบวางลงบนโต๊ะดึงสมุดเลคเชอร์ออกรวดเร็ว
"....." กลายเป็นว่ามองสบตาคู่คมนั้นเข้าอย่างจัง เหมือนกับกระแสไฟฟ้าช็อตกระทันหัน ชาวาบทั้งตัวรวดเร็ว
"นักษาศึกษาคนนั้นคงมีคำตอบที่ดีใช่ไหม" น้ำเสียงเข้มพูด กดแสงเลเซอร์ตรงปลายปากกาเล็งมาที่ร่างบาง
ร่างสูงน่าเกรงขามในชุดสูทเนียบโทนสีเข้ม ใช้มือว่างข้างนึงล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกงสแลคดำรอ
"เอ่อคือ...."
"ไปเลยจ๊ะอัยวา เธอเป็นความภูมิใจของอาจารย์เชียวนะ" แต่แล้วเสียงของอาจารย์ที่ปรึกษามายืนข้างโต๊ะ จับไหล่มนให้ลุกยืนขึ้นท่ามกลางหลายสายตาจับจ้องทางนี้
"สู้ๆ นะอัย" น้ำหนาวบอกเสียงเบา
"ขออนุญาตตอบนะคะ" ร่างบางแทบจะไร้เรี่ยวแรงตอนเดินไปที่โน๊ตบุ๊คของผู้บรรยาย ยืนใกล้กับร่างสูงมีรัศมีกดดันเธอจนอึดอัด เพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกัน...มันจบลงไม่ดี
มือบางรีบพิมพ์คำตอบให้ขึ้นบนหน้าจอบอร์ดใหญ่ มีเสียงตบมือตอบรับดังสนั่นทันที เมื่อเธอตอบคำถามนั้นได้ถูกต้อง
"ถือว่าเอาตัวรอด" เสียงราบเรียบบอก ยกเว้นคนฟังไม่ได้รู้สึกดีตาม
"ขอบคุณค่ะ" เธอก้มศีรษะเคารพเล็กน้อยถือว่าอีกฝ่ายบอกคำชม
"กลับที่ได้" ร่างสูงขยับตัวหนียามร่างบางจะเดินชน ปล่อยให้ชายกระโปรงทรงเอเฉียดขายาวเพียงนิดเดียว
"......" ในเวลานั้นเธอมองเห็นความว่างเปล่าผ่านนัยน์ตาคู่คม ก่อนที่เขาจะผายมือสื่อความหมาย กดดันให้เธอกลับไปประจำที่นั่งได้
"อัยรู้จักเขาเหรอ?" น้ำหนาวรีบตั้งคำถาม
"เรื่องมันยาวมากเลย ไว้ค่อยเล่าให้ฟังได้ไหม" เธอไม่มีแม้จะมองใบหน้าหล่อเหลาอีกเลย รับรู้ได้เช่นกันว่าอีกฝ่ายไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก หากเผลอมองผ่านทางนี้
"เห็นลูกน้องเขาบอกด้วยนะว่ามีของรางวัลให้ สำหรับคนที่ตอบคำถามวันนี้ได้" อาจารย์ที่ปรึกษาเดินมากระซิบบอกท่าทางดีใจ
"ขอไม่รับได้ไหมคะ อัยวาไม่อยากได้..." หากเป็นไปได้ตอนนี้ขอให้ชั่วโมงบรรยายสิ้นสุดโดยเร็วดีกว่า กลัวว่าตัวเองจะเผลอสบตากับเขาเข้าอีกครั้ง
"ไม่ได้หรอกจ้ะ ช่วยเป็นหน้าเป็นตาให้อาจารย์หน่อยเนอะอัยวา"
......................
- ผู้เขียน
