3. เอาอะไรมาค้ำประกัน
712 คำ
มหาวิทยาลัยชื่อดัง_
"พี่อัฐยังไม่กลับบ้านอีกเหรออัย ลองโทรไปหาหรือยัง" น้ำหนาวรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสาว เมื่อเห็นเธอกำลังทำหน้ากลุ้มใจ
"เราโทรยังไงก็โทรไม่ติด ไม่รู้จะบอกให้พ่อฟังยังไงดี ป่านนี้พ่อคงจะห่วงพี่อัฐน่าดู" ร่างบางในชุดนักศึกษาสาวชั้นปีสี่ขยับเปลี่ยนท่านั่งยกสองแขนเรียวค้ำกับคางมน มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ไร้เสียงเรียกเข้า
"เดี๋ยวอัยลองถามพี่พิชญ์ดูไหมล่ะ" น้ำหนาวโบกมือให้พี่ชายเดินมาหา
"ไม่ต้องหรอก เราทนไม่ไหวก็เลยโทรไปหาเมื่อเช้าแล้วน่ะ"
"สรุปว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?"
"อืม" คนบอกปล่อยลมหายใจเหนื่อยหน่าย มันเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าพี่ชายตัวเองอาจกลับมาเป็นคนเดิม หมกหมุ่นในอบายมุขจนทิ้งครอบครัวอีก
"มันอาจจะไปทำงานที่ไหนก็ได้นะ เราอย่าเพิ่งคิดมากไปก่อนเลย" พิชญ์พยามพูดปลอบใจเพื่อนน้องสาว หลังจบมหาวิทยาลัยรุ่นเดียวกับอัฐ ก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายจะมีงานทำจริงจัง นอกจากข่าวที่ติดการพนันมาเรื่อยๆ
"เล่นหายไปอย่างนี้ อัยอดคิดไม่ได้หรอกค่ะ"
"เอาน่า....วันนี้อัยอาจจะกลับไปเจอพี่อัฐที่บ้านก็ได้นะ อย่าเพิ่งคิดมากก่อนเข้าเรียนเลย ยิ่งใกล้จะสอบแล้วด้วย"
"จริงอย่างที่น้ำหนาวบอกนะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนล่ะกัน"
"ค่ะ" เสียงหวานบอก ปล่อยรุ่นพี่หนุ่มที่เคยเรียนสถาบันเดียวกันไปตรงรถยนต์ แล้วหันกลับมาสนใจเพื่อนสาวต่อ
"เลิกทำหน้าเครียดเถอะ เดี๋ยวไม่สวยจะแย่เอานะ"
"ก็ได้ ไว้ตอนเย็นเราจะรีบกลับบ้านนะ จะได้ไปที่ผับนั้นอีก" เธอรวบเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเป้สีชมพู แง้มเปิดเล็กน้อยให้เพื่อนสาวได้เห็นถุงเงินจำนวนนึง นั่นแปลว่าเมื่อคืนเธอได้ทิปพิเศษหนักพอๆ กัน
"โอเคเลย น้ำหนาวจะตั้งใจทำงานเก็บเงินไว้ไปเที่ยวหลายๆ ที่" คนบอกยกมือกอดอกภูมิใจ แม้ทั้งสองครอบครัวจะไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอทำงานกลางคืนแบบไหน
"เหมือนกันเนอะ เก็บเงินได้เมื่อไหร่เราจะได้มีเงินพาพ่อเข้าผ่าตัดสักที"
"เราเอาใจสู้นะอัย" คนบอกจับมือเพื่อนสาวบีบให้กำลังใจ จนถึงเวลาขึ้นห้องเรียน ทั้งสองคนก็รีบไปทำหน้าที่นักศึกษาหาความรู้ที่ดี
อีกด้านนึง_
"ปล่อยกูสิว่ะ!!! ปล่อยกูออกไปตอนนี้เลย!!!" อัฐพยามตะเบ่งเสียงดัง ดิ้นทุรนทุรายให้แขนตัวเองหลุดจากโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ภายในห้องมืดที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าที่ไหน
"มึงบอกมาก่อนว่าโฉนดที่ดินอยู่ที่ไหน นายกูถึงจะยอมปล่อยมึงออกไป!" ครามบอกเสียงหนักแน่น มีเจ้านายยืนอยู่เบื้องหลังกระจกใสคอยมองเหตุการณ์ทั้งหมด
"ก็ปล่อยกูกลับไปเอามาสิว่ะ! ขืนพวกมึงยังขังกูอยู่อย่างนี้ ยังไงก็ไม่มีทางได้หรอก!" คนบอกเริ่มมือไม้สั่นเป็นอาการของคนขาดสารบางชนิด
"มึงจะเอาอะไรมาค้ำประกันตัวเอง ถ้ามึงออกไปแล้วหนีหนี้ที่มึงก่อไว้...จะยอมคาตีนนายกูหรือเปล่า!"
"งั้นพวกมึงก็ตามกูกลับไปเลย! กลับวันนี้ตอนนี้แหละทางสะดวกไม่มีใครมาขวางด้วย" อาการโหยหาสารบางชนิดสั่งให้เขาพูดไปเรื่อย หวังเอาตัวรอดไปก่อน
"มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้หลอกให้นายกูเสียเวลารอเก้อ" ครามดึงเอาโซ่ตรวนกระตุกให้คนถูกจับล้มลง กลิ้งระเนระนาดบนพื้นซีเมนต์เกลื้อนสกปรก
"แน่ใจสิว่ะ! ใครจะอยากตายตอนนี้!"
"กูให้เวลาก่อนเย็นนี้เท่านั้น!" รองเท้าหนังราคาแพงก้าวเข้าภายในห้องมืด พร้อมเสียงอำมหิตทำคนฟังลอบกลืนน้ำลายแห้งเหือด
"...ตกลง"
"หึ..." สันโครงหน้าหล่อเหลาเอียงเล็กน้อย เลิกคิ้วเพียงจังหวะเดียว ลูกน้องทั้งหมดในห้องก็รู้ความหมาย รีบจัดการคนถูกจับให้ลุกขึ้น
"ถ้ามึงไม่ได้อะไรกลับมา...ก็เตรียมตัวตายได้เลย!"
............................
- ผู้เขียน
