"พี่ดิน..." พริมพิจิกาฉีกยิ้มกว้างให้ดินเมื่อเขาเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา ชายหนุ่มมองไปยังคำเหม่ยด้วยแววตาราบเรียบก่อนจะคลี่ยิ้มให้หล่อนเล็กน้อย
"สวัสดีครับป้ออุ้ยคำ" ดินยกมือไหว้ป้ออุ้ยคำแต่ทว่าผู้อาวุโสกว่ากลับยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเพราะเขาไม่ค่อยพอใจเรื่องที่ชายหนุ่มไปต่อรองซื้อที่ดินของตนหลายต่อหลายครั้ง
"พริม ไปนั่งที่โต๊ะดีกว่าครับ" พ่อเลี้ยงปักษ์ขยับมือขึ้นมาสวมกอดเอวบางของพริมพิจิกาพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยน ภาพตรงหน้าสร้างความรู้สึกเจ็บปวดให้กับคำเหม่ยเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มแสดงความรักต่อหญิงสาวชัดเจนทั้งๆที่หล่อนก็เป็นเมียของเขาอีกคนเช่นเดียวกัน
"คำเหม่ยขอนั่งกับพ่อเลี้ยงด้วยได้หรือเปล่าคะ?" หล่อนเอ่ยถามขึ้นน้ำเสียงอ้อนวอนเสียจนทุกคนรู้สึกผิดสังเกต
"คำเหม่ย!" ป้ออุ้ยคำเอ็ดหลานสาวเสียงเบา
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้ทั้งสองคนไปนั่งกับผม ป้ออุ้ยคำจะได้พูดคุย
