พริมพิจิกากำกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือแน่นจนสั่นเทิ้มระหว่างที่เธอก้าวเข้ามานั่งในรถซึ่งยังคงจอดอยู่บริเวณหน้าบานของคำเหม่ย หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่หลายหนเพราะความรู้สึกอัดอั้นตันใจกับเรื่องราวทั้งหมดในตอนนี้
"คุณปักษ์...คุณไม่ได้โกหกใช่มั้ยคะ คืนนั้นคุณถูกยิง" เธอพยายามตอกย้ำความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวว่าที่สามีของตนเอง จากนั้นจึงคลายมือออกพร้อมกับเปิดอ่านข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง
"แล้วใครกันที่ทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้ ใครกันที่มีอะไรกับคำเหม่ยคืนนั้นแล้วสวมรอยเป็นพ่อเลี้ยง" ในขณะที่พริมพิจิกากำลังครุ่นคิดอยู่ก็มีรถยนต์ของใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดต่อท้ายรถของตนเอง ดวงตากลมโตเหลือบมองกระจกมองหลังก็เห็นว่าบุรุษที่ก้าวลงจากรถคือภาคิน แม้จะรู้สึกแปลกใจที่เจอลูกพี่ลูกน้องของตนที่นี่แต่ก็รีบเปิดปะตูรถลงไปหาเขา
"พี่คิน"
"อ้าว พริมมาทำอะไรที่นี่ครับ?" ภาคินถอดแว่นกันแดดออกพร้อมกับเอ่ยถามหญิงสา
