พริมพิจิกาพอจะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าห้องทำงานของพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่ส่วนไหนของบ้าน หญิงสาวเดินมาจนถึงประตูห้องทำงานของปักษ์ก็เกิดความรู้สึกประหม่า เธอมองซ้ายมองขวาจากนั้นจึงถือวิสาสะเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตู รอยยิ้มสวยผุดขึ้นบนใบหน้าด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ล็อก ร่างบางรีบแทรกตัวเดินเข้าไปในนั้นโดยไม่ลืมปิดประตู ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องจนมาสะดุดที่กระดาษโน๊ตซึ่งติดอยู่ที่ผนังด้านหลังโต๊ะทำงานหลายแผ่น
"โอ้โห...พ่อเลี้ยงอ่านตัวหนังสือของตัวเองออกได้ยังไงวะเนี่ย?" พริมพิจิกาหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กของตนเองและยกขึ้นมาเทียบกับลายมือของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะต้องแกะลายนิ้วมือซะแล้ว" เธออดขำเสียไม่ได้เมื่อเห็นลายมือของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่เขียนยึกยักไม่เป็นระเบียบ มันแทบจับใจความไม่ได้เสียด้วยซ้ำ
"ใครกันนะที่ทำกับคำเหม่ยแบบนี้?" ดวงตากลมโตจ้องมองลา
