“ใครกันนะมาหาซะเย็นแบบนี้” หล่อนเดินคิดไปตลอดทาง และเมื่อมาหยุดที่สวนข้างบ้านก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะไม่เห็นใครเลย
“ไหนล่ะ ไม่เห็นมีใครสักคน”
หล่อนหมุนตัวไปมามองหาคนที่ดาริกาบอก แต่ไม่พบ และกำลังจะเดินกลับ แต่เสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“กระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ พระชายา”
หล่อนรีบหันขวับไปยังต้นเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นมาฮัดองครักษ์ของเจ้าชายอัฟฟานผู้ชายในดวงใจของตนเอง
“เจ้า... เจ้ามาได้ยังไง” หล่อนตกใจมาก แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจ “หรือว่าเจ้ายังมีอะไรที่ต้องให้เราเสียสละอีก มาฮัด”
“กระหม่อมขอพระประทานอภัยจากพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
ท่าทางของมาฮัดทั้งน้ำเสียงและกิริยาช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังไม่ไว้ใจ
“เจ้าต้องการอะไรกันแน่”
“กระหม่อมมาสารภาพความผิดกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
“เราไม่ใช่พระชายาอีกแล้ว เจ้าก็รู้นี่ และเจ้าก็ต้องการให้มันเป็นแบบ
