ในที่สุดหล่อนก็ได้กลับมายังราชวังคาร์มาลย์อีกครั้ง และที่นี่ก็ยังคงสวยงามและยิ่งใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย ใช่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย แม้แต่หัวใจรักของหล่อน
“พระชายา...”
ฟาร่าเห็นหล่อนก็รีบวิ่งน้ำตาไหลพรากมาหา จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น
“พระชายาทรงทิ้งหม่อมฉันไปได้ยังไงเพคะ รู้ไหมว่าหม่อมฉันเกือบถูกตัดหัว” นางกำนัลคนสนิทของหล่อนคร่ำครวญทั้งดีใจทั้งตัดพ้อ
“เราขอโทษ...”
“ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ยอมให้พระชายาคาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียวเพคะ”
หล่อนระบายยิ้มเศร้าหมอง เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ฟาร่าคิดมันไม่มีทางเป็นไปได้
“ที่เรากลับมานี่ก็เพื่อจะขอเข้าเฝ้าองค์เหนือหัว”
“องค์เหนือหัวทรงเสด็จประพาสยุโรปเพคะ กว่าจะกลับคงอีกสองสัปดาห์”
“ว่าไงนะ แล้วทำไมมาฮัดถึง...”
“พี่มาฮัดโกหกพระชายาใช่ไหมเพคะ”
“ใช่ และเราจะต้องเอาเรื่องให้ได้”
“อย่าไปเคืองพี่มาฮัดเลยเพคะพระชายา”
“ทำไมเราจะเคืองมาฮัดไม่ได้ เพราะห
