ภูวิน...
ผมยอมรับว่าโมโหแล้วก็โกรธปันปันที่ไล่ผมกลับทั้งที่เรามีอะไรกันมาทั้งคืนมันน่าน้อยใจไหมล่ะปันปันทำเหมือนผมไม่มีความสำคัญอะไรเลยเพราะไอ้พี่บาสอะไรนั่นจะมาเยี่ยม
"อ้าวคุณวินสวัสดีค่ะมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ผมกำลังจะเดินลงบันไดก็เจอพี่แม่บ้านที่เดินขึ้นมาพอดีพี่แม่บ้านมองหน้าผมด้วยสีหน้าตกใจและสงสัย
"ตั้งแต่เมื่อคืนครับ" ผมพยายามตอบด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุดแม้ว่าใจยังขุ่นเคืองกับใครบางคนอยู่
"เอ่อแล้วคุณปันปันเป็นยังไงบ้างคะหายไข้หรือยัง"
"ก็...ดีขึ้นแล้วครับ" ผมตอบกลับพี่แม่บ้าน จะไม่ดีได้ไงโดนผมจับฉีดยาไปหลายเข็ม หึ
"แล้วตอนคุณปันปันตื่นหรือยังคะพอดีว่าคุณบาสเธอมาเยี่ยมค่ะพี่ก็เลยจะขึ้นมาปลุก" พอๆได้ยินชื่อบุคคลที่มาเยี่ยมเลือดผมก็ขึ้นหน้าอีกรอบแต่ก็ต้องพยายามทำตัวให้ไม่มีพิรุจ
"ยังไม่ตื่นครับน่าจะหลับอีกยาวเพราะเพิ่งกินยาไป" ผมโกหกเพราะไม่อยากให้พี่แม่บ้านเข้าไปบอกว่าใครมาเยี
