ยืมรักพักใจ

บทที่.3 ขยี้...[อาจารย์?]

ห้างสรรพสินค้า

วันนี้สาวสวยทั้งสามคน พลอยใส มาย ฝน นัดเจอกันเพื่อซื้อชุดนักศึกษาที่ไม่มีกระดุม เนื่องจากว่าเป็นสถาบันสอนภาษาเพื่ออนาคตจะได้ทำงานต่างประเทศอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

"ดีจังเลยนะไม่ได้เข้าเรียนมหาลัยกิจกรรมไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่" มายพูดแต่ฝนรีบโต้แย้ง

"มีกิจกรรมเยอะๆ สนุกดีออก"

"ถ้าเราเรียนมหาวิทยาลัยปกติก็คงจะได้นั่งปรบมือ ร้องเพลงเชียร์ หรือไม่ก็ไปตามหารุ่นพี่อะไรแบบนี้น่าเบื่อ"

"ก็ดีแล้วไงเราจะได้มีสังคมที่กว้างขึ้น"

"พูดถึงสังคมนู้นเลยค่ะ นังพลอยใส คำว่าสังคมคืออะไรมันรู้จักหรือเปล่า ไม่ค่อยสนโลก"

เพื่อนจ้องมองพลอยใสพร้อมหยิบกระโปรงชุดเสื้อมาลอง

หลังจากที่ทุกคนได้ข้าวของตามที่ต้องการถึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

วันเปิดเรียน

สถาบันสอบศึกษาพิเศษ

"สวัสดีครับนักศึกษาผมชื่อว่าค็อป เป็นผู้อำนวยการที่นี่ในปีการศึกษานี้ ขอร้องอย่ามีเรื่องทะเลาะวิวาทเพราะบอร์ดบริหารอาจจะลงมติให้คุณได้ออก เงินค่าเล่าเรียนจำนวนมากก็จะไม่ได้คืน สุดท้ายนี้ขอบคุณครับ"

แปะ แปะ

เหล่านักศึกษาปรบมือแสดงความยินดี สามสาวได้อยู่ห้องเดียวกัน พวกเธอจึงมีความสุขมากที่ไม่ต้องแยกทางเพื่อไปทำความรู้จักเพื่อนใหม่

พักเที่ยง

"พลอยใส พลอย อีพลอย!!" เสียงมายตะโกนดังจนทำให้ตัวเล็กสะดุ้งโหยงหันคกลับมาหา "กูเรียกจนปากแฉะ มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ฮะ"

"ปะ เปล่าหรอก"

"อย่าบอกนะว่าแอบชอบใครน่ะ ผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักใส่แว่นเรียบร้อยอย่างเธอ ไม่มีใครกล้าจีบหรอกเชื่อสิ ถ้าชอบก็จีบเองเลย"

"บ้า ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นสักหน่อย"

"ถามว่าเที่ยงนี้กินอะไรดี? อีฝนบอกว่าถ้ามึงกินอะไรก็กินด้วย"

"อะไรก็ได้"

คำตอบของพลอยใสทำให้มายเบือนหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย คงเพราะนิสัยที่เรียบง่าย จึงไม่ค่อยเรื่องมาก ส่วนฝนฟุบหลับเพราะเมื่อคืนดูซีรีส์หนัก เหลือเพียงมายที่ตามองกระดาน จดเลกเชอร์ให้เพื่อน

พลอยใสเหม่อลอยจ้องมองเสื้อสูทสีน้ำเงินของอาจารย์ที่เดินผ่านห้องเรียน ทำให้เธอนึกย้อนกลับไปยังคืนในผับ

ผู้ชายคนนั้นที่เธอพยายามลืม แต่ภาพจำก็ย้อนกลับมาทุกครั้งเมื่อเห็นลักษณะท่าทางคล้ายคลึงเขา

เลิกเรียน

บนรถ

"ปีนี้แกต้องทำให้แม่ภูมิใจด้วยการคว้าเกรดนิยมอันดับหนึ่งมาให้ได้นะ จะได้ทำงานต่างประเทศในตำแหน่งที่สูง" แม่ขับรถมารับพลอยใสในช่วงเย็น "ที่แม่พูดไม่เข้าใจไหม"

"หนูเข้าใจแล้วค่ะ"

"รู้ไหมว่าฉันเหนื่อยแค่ไหนกับการต้องหาเงินส่งแกเล่าเรียน"

"ทราบแล้วค่ะ"

"เดี๋ยวขอแวะร้านหน่อยนะแม่จะไปสั่งงาน"

รถเลี้ยวเข้ากลางเคหะซึ่งมีทาวน์เฮาส์เปิดร้านค้าติดต่อกัน

แม่ของพลอยใสมีอาชีพค้าขายเพชรพลอยจึงตั้งชื่อลูกสาวว่า พลอย ไพลิน

สถานะทางบ้านก็ปานกลางไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน จนกระทั่งผู้เป็นพ่อสร้างหนี้สร้างสิน ร้านถูกจำนองในราคาหลายล้านเพื่อให้อยู่รอดเดือนต่อเดือน

'น่าเบื่อจัง' เสียงพึมพำของพลอยใสที่นั่งอยู่บนรถ เธอมองร้านที่ดูหรูหรา แต่ตอนนี้กับย่ำแย่เนื่องจากพิษเศรษฐกิจ อีกทั้งค่าเรียนในราคาที่สูงลิบทำให้บ้านของเธอต้องติดหนี้เพิ่ม

เช้าวันต่อมา

วันนี้มายขับรถเก๋งที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญมารับพลอยใส

จากนั้นก็แวะรับฝน ทั้งสามคนนั่งอยู่บนรถเปิดเพลงอย่างสบายใจ

ฝนมีคำถามจึงเอ่ยขึ้น "พวกมึงว่าในกิจกรรมรวมตัววันนี้จะมีผู้ชายมาจีบเราหรือเปล่าวะ"

"ไร้สาระพ่อแม่ส่งมาเรียนนะคะ" พลอยใสตอบกลับ

"ค่ะ อย่าให้เห็นว่ามีผัวก่อนเพื่อนนะ" มายแย้ง

ฝนยิ้มกริ่มขณะที่นั่งเบาะหลังก็เยื้องตัวมาด้านหน้า มองเพื่อนทั้งสองคนสลับไปมา พร้อมพูดจาอย่างจริงจัง

"เอาอย่างนี้ไหมเรามาตกลงกัน..ตลอดเวลาที่เรียนปีหนึ่ง ห้ามใครมีแฟนเด็ดขาด เราแค่ทำความรู้จักกับเพื่อน และ สังคมใหม่ก็พอแล้ว" น้ำเสียงเรียบพูดอย่างฉะฉาน มายรีบโต้กลับ

"กูเห็นด้วยกับฝนนะ เพราะถ้าใครมีแฟนก็คงจะติดแฟนไม่สนใจเพื่อน เอาเป็นว่าเราอย่ามีแฟนกันตอนนี้"

"กูน่ะคงไม่มีคนจีบอยู่แล้ว ไม่ได้สวยขนาดนั้น มึงสองคนนั่นแหละตัวดี"

"กูให้สัญญาว่าจะไม่มีแฟนตอนปีหนึ่ง"

ครั้งนี้กลายเป็นเรื่องกดดัน สองเพื่อนซี้มองหน้าพลอยใสที่นั่งอยู่ข้างคนขับ

"พลอยใสตอบสิ" มายคะยั้นคะยอ

"ก็ตามนั้นแหละไม่มีใครมาจีบกูหรอก"

"มึงน่ารักอะโนเนะขนาดนี้ผู้ชายชอบจะตาย"

"เอาเถอะยังไงเป้าหมายก็คือตั้งใจเรียน แม่ก็โคตรคาดหวังกับกูให้ได้เกียรตินิยม"

ยิ่งพูดยิ่งท้อ พลอยใสทำหน้าเบื่อ มายรีบขับรถเข้าสถาบันศึกษาจอดไว้ในลานด้านหลังแล้วขึ้นไปเรียนทำกิจกรรม

ตึก ตึก ตึก

ว้ายยยย!!

หัวใจแทบหลุดทะลุออกมาจากซี่โครงด้านซ้าย

พลอยใสเดินลงมาจะเข้าห้องน้ำปรากฏว่าเจอใครบางคนยืนดักรอซึ่งยิ่งเธอได้มองเห็นหน้าก็ยิ่งตกใจ

ผู้ชายในผับคืนนั้นเขามาทำอะไรที่นี่..

"เห็นเธอแว็บๆ ก็รู้สึกคุ้นๆ จำฉันได้ไหม"

"จ..จำได้ค่ะ คุณชื่อฟิค"

"นึกว่าความจำเสื่อมซะอีก ฉันเป็นอาจารย์พิเศษสอนในคาบวิชาวาดรูปศิลปะ"

"อาจารย์!?"

"ทำเป็นตกใจไปได้ อะ"

หมับ

พูดจบเขาก็โยนบางอย่างมาให้ตัวเล็กรีบคว้าเอาไว้สักพักก็เปิดตากว้างตกใจ

น้ำเสียงเย็นชาของเขาทำให้ฟังแล้วขนลุก

"เมาแล้วไม่รู้ตัวไม่ว่า แต่เธอจะลืมกางเกงในสีแดงไว้บนรถฉันไม่ได้"

"ดะ เดี๋ยว ทำไมมีกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม"

"ขอบคุณฉันสิ อุตส่าห์ซักให้"

"อาจารย์ ซักกางเกงในของหนู?!!"

"ใช่ ฉันก็ใช้มือขยี้ด้วย ถ้าแม่บ้านเอาไปซักคงจะตกใจน่าดู เหอะ เห็นใส่แว่นหน้าตาสดใสไม่คิดว่าจะแซ่บเหมือนกันนะ"

"อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นสิคะ"

"อะไรที่ทำกันสองคน เขาไม่เรียกว่าเรื่องส่วนตัวหรอกนะ เช่นกางเกงในของเธอ แต่ฉัน..เป็นคนถอดให้ หึ"

"!!!!"