ยืมรักพักใจ

บทที่.4 สนุก[ช่วยลืมเรื่องนั้น..]

โอ๊ยยยย

เสียงของชายหนุ่มร้อง อึกอัก เมื่อสาวน้อยสวมแว่นตัวเล็กพยายามลากแขนเข้ามาในมุมลับตาคนอีกแห่ง

เจ้าตัวมองซ้ายขวาก่อนที่จะพูดเสียงจริงจัง

"เรื่องนี้อย่าให้ใครทราบนะคะ"

"ทำไมล่ะ.."

"แบบนี้มันผิดจรรยาบรรณนะ คุณเป็นอาจารย์ หนูเป็นนักศึกษา คนอื่นจะติฉินนินทาได้"

"ก็ตอนที่เราเอากันฉันยังไม่ได้เป็นอาจารย์ ส่วนเรื่องที่เธอเป็นนักศึกษา สถาบันนี้ไม่ใช่โรงเรียน ไม่ใช่มหาวิทยาลัย ก็แค่การเรียนภาษาเพื่อไปทำงานที่ต่างประเทศ ไม่เกี่ยวอะไรกับระบบสักหน่อย"

"แต่ยังไงก็ห้ามให้ใครรู้เรื่องเราเด็ดขาด!"

"ตอนเธอดุนี่..ก็น่ารักเหมือนกันนะ"

ไม่รู้ทำไมจู่ๆ หัวใจสาวน้อยเต้น ตึกตัก เธอถอยพร้อมทั้งเน้นย้ำความลับที่เกิดขึ้นในเชิงวันไนต์สแตนด์

"เฮ้ เหม่ออะไร.." ฟิคสะกิด

"เรื่องนี้ห้ามบอกใคร หนูพูดจริงๆ นะคะ ถ้าที่บ้านรู้คงจะโดนตีตาย"

"หมายถึงเรื่องไหน..เรื่องเมา เรื่องที่เราเอากัน"

"รบกวนช่วยลืมไปซะ!!"

"ลืมได้ยังไง..เสียงครวญครางของเธอมันดังมากก้องอยู่ในหูของฉัน"

ตัวเล็กถึงกับกำหมัด เสียงฉะฉานพูดย้ำอีกครั้ง

"อย่าให้ใครรู้เรื่องของเราเด็ดขาด"

"หาอะไรมาอุดปากฉันสิ"

ใช่ว่าพูดเปล่า สายตาเจ้าเล่ห์มองจ้องตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า พลอยใสรีบดึงมือขึ้นมาปิดบังส่วนบนของร่างกายตามสัญชาตญาณ

"ฉันจะยอมรับปากก็ได้" น้ำเสียงเขาปนขี้เล่น "แต่ถือว่าเธอติดหนี้ฉัน หนึ่งครั้งนะ"

"คนอะไรเห็นแก่ตัวที่สุด"

"ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอมานอนอ้าขาให้นี่"

"เอ๊ะ..อะ อาจารย์! คนลามก"

"เธอก็ไม่แพ้กันหรอก แล้วถ้าเรายังยืนเถียงกันอยู่แบบนี้ ใครผ่านไปผ่านมาอาจจะคิดไม่ดีได้นะ หรือเธอยื้อเวลาเพราะอยากอยู่กับฉัน"

ท่าทางมั่นอกมั่นใจยิ่งทำให้พลอยใสหมั่นไส้ ตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่จะเดินจากไป

ว้ายยยย!

หมับ!

เพียงแค่ก้าวเดียวเขาก็ยื่นขามาขัด

ตัวเล็กหน้าคะมำเกือบถึงพื้น แต่ทว่า..มือหนากับคว้าสอดแขนเข้าข้างใต้ จับคว้าใส่เต้านมอย่างจัง

"เดินระวังหน่อยสิ" ฟิค พูดพลางกระตุกยิ้ม

"น..นี่มันแกล้งกันชัดๆ!!"

"ไหนหลักฐานที่ฉันแกล้งเธอ ขาของเธอมีสองข้างมันทะเลาะกันเองหรือเปล่า"

"อาจารย์! เอามือออกไปนะคนบ้า"

"ไม่เจ็บคอบ้างหรือไงเธอตะโกนอยู่ได้ ลืมไปขนาดคืนนั้นเธอยังเรียกชื่อฉันบ่อยจะตาย ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะแล้วอย่าเผลอลืมชุดชั้นในไว้ที่ใครอีก"

เหมือนโลกทุบใส่กลางหลัง พลอยใสแบกรับความรู้สึกหนักอึ้ง เธอตะลึงกับคำพูด แถมยังสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดขีด

ชายหนุ่มอายุห่างกันทั้งที่เป็นอาจารย์แต่กลับไม่มีความน่าเคารพเชื่อถือเลยสักนิด

เหมือนผู้ชายทั่วไปที่เจ้าชู้ และ ลามกบ้ากามมากกว่า

'กรี๊ดดดดด'

พลอยใสดึงมืออุดปากก่อนจะส่งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเจอเหตุการณ์สับสนวุ่นวายนี้ด้วย

เช้าวันต่อมา

"วันนี้มีกิจกรรมเราจะได้เจอกับอาจารย์ทุกคนที่จะมาสอนด้วยล่ะ" ฝนอธิบาย "จากนั้นเราก็จะได้รู้ว่าใครเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้อง"

"ว่าแต่ทำไมอยู่ในรถถึงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเลย" มายหันมาถามพลอยใสที่นั่งข้าง

"ปะ เปล่าหรอก ไม่มีอะไรสงสัยเมื่อคืนนอนดึก ก็เลยง่วงไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่"

"แว่นตาของเธอเนี่ยควรจะถอดแล้วเปลี่ยนใส่คอนแทคเลนส์ได้แล้ว เราอยู่ตั้งสถาบันศึกษา ก็เหมือนนักศึกษาใหม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างสิ"

"เคยใส่แล้วไม่ชอบ"

เพื่อนได้แต่ส่ายหน้าแต่รู้ว่าไม่มีใครบังคับพลอยใสได้ จากนั้นสักพักอาจารย์ที่ปรึกษาก็เข้ามาพร้อมกับอธิบายหลักการเรียนการสอนแถมกิจกรรมพิเศษ

กรี๊ดดดด

หู้ยยยยย

เสียงฮือฮากระหึ่มเมื่อใครบางคนเดินเข้ามาท้ายสุด ปรากฏว่าเป็นฟิค ชายหนุ่มผู้ที่เป็นอาจารย์สอนวิชาศิลปะวาดรูป เขาแนะนำตัวขณะเดียวกันทุกคนก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพหล่อเหลาเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก

"หล่อจนวัวกลั้นหายใจควายตายตรงหน้า" มายสะกิดเพื่อน ฝนตื่นเต้นพูดพลางจับแขนพลอยใส "ใช่! สูงยาวเข่าดีไม่รู้เอวจะดีไหม กรี๊ดดด"

"กูจองนะคะอีฝน"

"มึงจะจองได้ยังไงกูเห็นก่อนเห็นตั้งแต่ลานจอดรถ"

"เห็นก่อนเห็นหลังไม่สำคัญแต่คนนี้กูจอง"

"ไหนเราสัญญากันว่าห้ามมีแฟนไง"

"หล่อขนาดนี้ขอยกเลิกสัญญาได้ไหม"

"ถุ้ยยย! ไม่ได้"

แม้จะเป็นคำพูดแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้จริงจังเพียงแค่กรี๊ดกร๊าดตามภาษาวัยสาวสะพรั่ง ตัดมาที่พลอยใสที่นั่งด้านข้างเงียบกริบทั้งม่กล้าสบตาเขาเลยสักนิด

ตึก ตึก

"อุ้ย!" พลอยใสส่งเสียงสะดุ้ง หลังจากเข้ากิจกรรมก็แว็บออกมาเพื่อจะเข้าห้องน้ำแต่กลับเจออาจารย์ฟิคเดินสวนทาง

"ตกใจทำไม"

"ก็หนูไม่รู้ว่าอาจารย์กำลังจะขึ้นมา"

"ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนขี้กลัวขนาดนี้"

"จะพูดจาแกล้งอะไรหนูอีกคะ หนูบอกแล้วไงว่าช่วยลืมเรื่องคืนนั้นไป อย่าพูดนะ"

"สติดีหรือเปล่า..ฉันยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นสักคำ มีแต่เธอนั่นแหละ ฮ่าๆ"

พลอยใสเลือกที่จะเดินเลี่ยงแต่เขากลับมายืนขวาง

ทั้งคู่เดินเอียงซ้ายเอียงขวาดักหน้าดักหลังจนไม่มีใครได้ไปสักทาง

"โอ๊ยยย! ช่วยเดินไปทางด้านซ้ายแล้วหนูเดินไปด้านขวานะคะ" ตัวเล็กเริ่มหงุดหงิด

"ไม่ต้องทำเป็นโมโห ถ้าตอนนั้นฉันไม่รับเอาไว้ใบหน้าของเธอคงจะฟาดกับพื้น แว่นตาอาจจะแตกมองไม่เห็นอะไร แค่นิดหน่อยทำเป็นงอน มากกว่าจับนมก็ทำมาแล้ว"

"ช่วยหลีกไปด้วยค่ะ!!"

"จะให้หลีกไปไหน..ถนนนี้เธอเป็นคนสร้างหรือไง"

พึก

ตัวเล็กตัดสินใจใช้สองมือผลักอกแกร่งแล้ววิ่งแทรกลงบันไดจนฟิคถึงกับเซ แต่ใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มชอบใจ

เสียงนุ่มลึกพึมพำ 'สนุกจังเลยแฮะ หึ'