“หนูรัตน์จะมาอยู่ที่ไร่กี่วันจ๊ะ”
“เอ่อ...” เธออึกอักเพราะเดินทางมาที่นี่ก็เหมือนถูกบังคับให้มา เธอไม่ได้อยากมาเสียหน่อย
“จนกว่าจะแต่งงานครับ” คนตอบคือคนที่รับประทานอาหารอยู่ตรงหน้า
ได้ยินแบบนั้นเธอก็มองเขาตาปริบๆ เขาจะไม่ถามความเห็นของเธอบ้างเลยเหรอ
“จริงเหรอจ๊ะ ดีจังเลย ไร่เดชานุชิตยินดีต้อนรับนะจ๊ะ ยังไงแต่งงานกันไปหนูก็ต้องมาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว”
“เดี๋ยวแม่จะโทรไปบอกแม่ของหนูว่าหนูจะอยู่ที่นี่จนถึงวันแต่งงานนะจ๊ะ”
“หนูคิดว่าจะกลับบ้านไปเตรียมตัวก่อนน่ะค่ะ คงไม่อยู่ที่นี่จนกว่าจะแต่งงานหรอกค่ะ”
“อ้าว... แล้วเห็นตาฤทธิ์บอกว่า...” คุณรตีพูดยังไม่ทันจบเริงฤทธิ์ก็พูดสวนขึ้นมาเสียก่อน
“ยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะแต่งงานกัน”
“เอ๊ะ!” กนกรัตน์หลุดเสียงนั้นออกมา ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษ
“ขอโทษค่ะคุณแม่ แต่รัตน์มีธุระต้องไปทำที่กรุงเทพฯ อีกหลายอย่างค่ะ” เธออ้างไปแบบนั้นเอง ไม่อยากยอมเขาไป
