“ใครอยู่ตรงนี้ฉันต้องการพยาน” พอได้ยินเจ้านายถามแบบนั้น นวลจันทร์ก็เลิ่กลั่กทันที
“อีนวลขัดขาคุณเขาจริงๆ ค่ะ” อีกคนหนึ่งรีบบอก ก่อนจะหัวหดเมื่อนวลจันทร์หันขวับไปมอง
“อีบ้า!”
“ขอโทษกนกรัตน์เดี๋ยวนี้” เริงฤทธิ์รีบสั่ง
“ขอโทษค่ะ” นวลจันทร์ยอมเอ่ยขอโทษแบบไม่เต็มใจนัก
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ขอโทษแล้วจะเอาอะไรอีก”
“ไม่เอาอะไรค่ะ แต่ขอโทษแบบนี้ไม่จำเป็นก็ได้”
“ฉันจะหักเงินเดือนเธอหนึ่งอาทิตย์และให้ทำงานเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า”
“คุณฤทธิ์” นวลจันทร์อุทานอย่างตกใจ
“อย่าถึงขนาดนั้นเลยค่ะ แค่อย่าให้เขามายุ่งกับฉันอีก” กนกรัตน์เห็นใบหน้าซีดเผือดของอีกฝ่ายก็ไม่อยากให้ถึงขึ้นนั้น
“ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นพูดดี”
“ยังไม่สำนึกอีกนะ งั้นฉันจะหักเงินเดือนเธอหนึ่งเดือนและให้ทำงานสองเท่าทุกวัน” ประโยคในคราวนี้ทำให้ทุกคนเงียบกริบ นวลจันทร์ได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ
“ส่วนเธอไปทำแผล” เขาหันไปดึงแขนของกนกรัต
