“เลือกชุดแล้วก็เลือกของชำร่วย”
“รัตน์ไม่เอาชุดแบบนี้ได้ไหมคะ”
“หมายความว่ายังไง”
“รัตน์ว่ามันรุ่มร่ามแล้วก็เดินเหินลำบากน่ะค่ะ ของชำร่วยไม่เห็นจำเป็นเลยค่ะ คนเอาไปก็ไม่ได้ใช้ ถ้าเราแจกอะไรที่กินได้ยังจะดีกว่าอีกค่ะ เช่นข้าวกล้องปลอดสารพิษดีไหมคะ”
เริงฤทธิ์มองหน้าหญิงสาวนิ่ง เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเธอ
“แล้วอยากได้ชุดแบบไหนล่ะ”
“ชุดที่เราสองคนอยากใส่ค่ะ พี่ฤทธิ์คงไม่อยากใส่ชุดแบบนี้กระมังคะ” เธอว่าสไตล์ของเขาไม่เหมือนหนุ่มสำอางที่จะมาใช้ชุดหรูหราราคาแพงเช่นนี้ ถึงจะเช่าก็ตามที
“จะให้พี่ใส่ชุดนี้แต่งงานเหรอ” เขาก้มมองตัวเอง
“เปล่าค่ะ” เธอยิ้มขำ
“ถึงรัตน์จะทำกับข้าวไม่เป็นแต่รัตน์ดีไซด์และออกแบบชุดได้นะคะ” แม่นมของเธอที่เสียชีวิตไปแล้วชอบตัดเย็บเสื้อผ้าเธอจึงได้วิชาการตัดเย็บเสื้อผ้าและการออกแบบชุดมาพอสมควร นอกจากเขียนหนังสือแล้วการออกแบบตัดชุดก็เป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบ
“รัตน
