"พูดเล่น นี่เธอไม่มีอารมณ์ขันเลยหรือไง"
"นิ่มเป็นคนไม่ใช่ไก่"
"ยังมีน่ามาตลกอีก"
ทั้งคู่ยังคงพูดคุยกันขณะที่นุ่มนิ่มยืนเกาะขอบหน้าต่าง เฮียเล้งถอนหายใจพูดเสียงเรียบ "ถ้าไม่รีบพากลับฝ่าพายุฝน เธอคงไม่ป่วยแบบนี้"
"เฮียไม่ต้องคิดมากหรอก นิ่มโอเค นานๆ จะได้เป็นหวัดก็ดีเหมือนกัน จะได้กินยาพาราอร่อยๆ"
"ยาพาราบ้านเธอสิอร่อย ฮ่าๆ"
"เฮียกลับไปเถอะดึกแล้ว"
"อืมมม ก่อนนอนห่มผ้าด้วยนะ"
"เดินกลับระวังนะ หมาจะกัด"
"มาเถอะจะต่อยให้หน้าหงาย"
นุ่มนิ่มส่งยิ้มหวานโบกไม้โบกมือลาเฮียเล้ง เฝ้ามองชายหนุ่มเดินห่างออกไปลับตา อย่างน้อยเขาก็ดูใส่ใจเธอมากกว่าแต่ก่อน ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต
เช้าวันต่อมา
"เพิ่งเปิดเรียน มหาวิทยาลัยหยุดอีกแล้ว" แม่ถาม "มันจะเรียนกันรู้เรื่องเหรอวะ เปิดๆ ปิดๆ"
"มหาวิทยาลัยอยู่ในช่วงดูแลตัวเอง ฉะนั้น..ครูอาจารย์ก็ได้แค่ให้ความรู้วิชา ส่วนเรื่องการงานก็ต้องไปค้นคว้า จะปิดหร
