แม้จะยังไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเฮียเล้งถึงหงุดหงิดมาก แต่หลังส่งนุ่มนิ่มกลับบ้านก็แยกย้ายกัน
ทุกอย่างปกติสุข กระทั่ง หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
"แม่ จะไปขูดหวยอีกแล้วเหรอ" นิ่มถาม
"ใช่ อีศรีบอกว่ามีต้นตะเคียนใหญ่เกิดขึ้นหลังสวน"
"แล้วทำไมต้องเอาแป้งโรยด้วยล่ะ"
"ก็มันจะได้เห็นเลขไง ถ้ากูถูกรางวัลที่หนึ่งรวยขึ้นมา กูจะเปิดร้านส้มตำให้ยิ่งใหญ่"
"แค่นี้ก็ตำขายกันจะไม่หวาดไม่ไหว"
"มีเงินจะทำอะไรก็ได้ จะจ้างลูกน้องสักสิบคน"
"ลูกสาวของแม่ช่วยงานงกๆ ไม่เห็นได้ค่าจ้าง"
"โอ๊ยยย มึงแดกแต่ละมื้อหมดไปตั้งเท่าไหร่ ไหนจะเงินไปมหาวิทยาลัย เสียหายมากกว่าจ้างลูกน้องอีก"
แม่ลูกถกเถียงออกอรรถรสในการใช้ชีวิตตามปกติ วันนี้ร้านหยุดนุ่มนิ่มก็เลยสบาย ครั้นจะเดินไปยังอู่ซ่อมรถของเฮียเล้งก็รู้ว่าวันนี้เขาออกไปซื้ออะไหล่กลับตอนเย็น คงเหลือเพียงลูกน้องที่ซ่อมรถกัน
เวลาสิบโมงเช้า
"นุ่มนิ่มแม่เอ็งไปไหน" ป้าในหมู่บ้านขี่
