เฮียเล้งก็ยังคงสเต็ปปากแข็งไม่พูดตอบโต้ แต่ก็ใช้มือลูบไล้ผมยาวเป็นสัญลักษณ์ถึงความอ่อนโยน
ทั้งคู่ติดต่อกันผ่านโทรศัพท์มือถือ เพราะช่วงนี้งานที่อู่ค่อนข้างยุ่ง ส่วนนุ่มนิ่มก็ต้องช่วยแม่เปิดร้านส้มตำ
หลายวันผ่านไป
"เสียตัวไม่ว่า! ยังโดนมันตบกลับมาคนเป็นแม่อย่างฉันไม่รู้ต้องเจ็บตรงไหนก่อน" แม่ของเมี่ยงมันนั่งปรับทุกข์กับแม่ของนุ่มนิ่มอยู่ตรงเก้าอี้ยาวไม้หน้าร้าน "แถมยังอายชาวบ้านชาวช่องอีก"
"เราเลี้ยงลูกก็ได้แค่ตัว เราจะไปบังคับใจก็คงไม่ได้ คนเป็นแม่ก็ต้องคอยอยู่เคียงข้างลูกจนกว่าจะตาย ส่วนขี้ปากชาวบ้านก็ช่างมันประไร เดี๋ยวข่าวมันก็หาย มีเรื่องใหม่ให้ได้นินทาต่อ"
"เฮ้อออ"
"ดูอีนิ่มสิ ฉันตีจนไม้หักไม่รู้กี่รอบ มันยังไม่เชื่อฟังเลย แต่ขอแค่ให้มันมีชีวิตอยู่รอดไปวันๆ ก็พอใจแล้ว"
"ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมาเกิดกับตัวเอง"
"เอาเถอะ ถือเป็นบทเรียนก็แล้วกัน"
คนหมู่บ้านเดียวกันรักใคร่ดังญาติมิ
