ณ เรือนรับรองหลังใหญ่
เหยาซูวิ่งตื่นตระหนกเข้ามาในห้องพักของท่านโหว ซึ่งยามนี้โจวเสิ่นหยางกำลังนั่งให้คนสนิทพันบาดแผลตรงช่วงไหล่ที่พาดลงมาเป็นทางยาว และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้กลับจวนเสียหลายวันนัยน์ตาคมดุจับจ้องอนุของตนนิ่ง เขาไม่ถามแต่จะรอให้นางพูด
“ทะ… ท่านโหว” เหยาซูเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เงียบไป
“หากไม่พูดก็กลับไปข้าจะพัก” คนบนตั่งยาวเอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาคมดุจับจ้องอนุตัวน้อยของตนที่ยึกยักไม่ยอมพูดจา
“มะ… มีบุรุษที่ไหนก็ไม่รู้เจ้าค่ะ บุกเข้าห้องของฮูหยิน ยามนี้ไม่รู้นางจะเป็นอย่างไรบ้าง ท่านโหวรีบไป… ช่วยฮูหยินเถิดเจ้าค่ะ” เหยาซูตะโกนตามหลังในประโยคสุดท้าย
เพราะเสิ่นหยางลุกพรวดไปที่หน้าประตูตั้งแต่ได้ยินว่ามีคนบุกเข้าเรือนพักของฮูหยินตนแล้ว ทว่าเขายังก้าวไม่ทันพ้นประตู อกแกร่งที่มีผ้าพันอยู่ก็ถูกผลักให้ถอยหลัง
“ออกไปให้หมด!!” เสียงตวาดดังลั่น ทำเอาทุกคนที่อยู
