เกิดใหม่เป็นฮูหยินของตัวร้าย ข้าจำต้องร้ายกว่า

ณ เขตมณฑลกวางโจว ในอพาร์ทเม้นท์ขนาดกลางของไป่เซียนอีสาวสวยที่มีดีกรีเป็นถึงนักฆ่าอันดับหนึ่งขององค์กรลับ ที่ใครได้ยินชื่อก็ต้องกลัว ทว่า… ตอนนี้เธอกลับกำลังมัวเมากับงานอดิเรกอย่างหนัก นั่นคือการเขียนนิยายในแบบที่เธอชอบ ซึ่งตอนนี้เธอกำลังรัวนิ้วใส่คีย์บอร์ดสีชมพูอ่อนอย่างเร่งรีบ ราวกับกลัวว่าทุกตัวอักษรที่กำลังหลั่งไหลมานั้นมันจะหล่นหายออกไปจากสมองของเธอเสียก่อน หากไม่รีบเอามันออกมาใส่ลงบนเนื้อหาที่กำลังปรากฏตรงหน้า คิดว่าอีกไม่นานเธออาจจะลืมมันไปหมดสิ้นเลยก็ได้ ทว่าจู่ ๆ นิ้วเรียวขาวก็หยุดชะงัก… เมื่อถึงบทหนึ่งที่ต้องเอ่ยถึงตัวประกอบที่เธอตั้งใจว่าจะเขียนให้ตายในตอนนี้ ซึ่งตัวละครที่ว่าจะต้องเป็นชนวนเหตุให้พระเอกกับตัวร้ายบาดหมางกัน เพราะว่านางเคยเป็นอดีตคนรักของพระเอกที่คบหากันมาตั้งแต่เด็ก แต่ดันถูกตัวร้ายอย่างโจวเสิ่นโหวแย่งชิงมาเพียงเพื่ออยากเอาชนะแม่ทัพหนุ่ม น้องชายต่างบิดาก็เท่านั้น และเธอก็กำลังเขียนถึงตอนที่เจ้าสาวถูกพาไปยังห้องหอเพื่อรอเจ้าบ่าว ซึ่งตอนนี้เองที่มันจะเป็นปมสำคัญทำให้พระเอกและตัวร้ายมีความแค้นต่อกันเพิ่มมากขึ้น เพราะเซียนอีตั้งใจจะให้มีมือที่สามเข้ามาแทรกแซงด้วย “ให้ชื่ออะไรดี” พึมพำแผ่วเบาพร้อมกับนึกคิด “โอ๊ย! นึกไม่ออก ชื่อตัวละครทำไมมันคิดยากแบบนี้นะ” ทอดถอนใจเสียงดัง พร้อมกับยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง ทว่าไม่นานเธอก็นึกอะไรได้ “ไป่เซียนอี ใช่! เอาชื่อเราเองนี่แหละง่ายดี” คิดได้แบบนั้นนิ้วเรียวขาวก็เริ่มกดแป้นพิมพ์เมื่อได้ชื่อตามที่ต้องการแล้ว ภายในห้องหอ… ไป่เซียนอีกำลังนั่งรอเจ้าบ่าวด้วยอาการสั่นเทา นางไม่ได้อยากร่วมหอลงโลงกับเขาแม้แต่น้อย หากมิใช่เพราะบิดามารดาบุญธรรมบังคับก็คงไม่มีวันนี้ อีกอย่างผู้ที่แต่งด้วยก็เป็นถึงท่านโหว และยังเป็นน้องชายของฮองเฮาองค์ปัจจุบันด้วย หญิงกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงอย่างนางหรือจะไปขัดความประสงค์ของคนมีอำนาจได้ ก๊อก! ก๊อก! “ใครกัน?” เจ้าสาวที่นั่งหวาดหวั่นอยู่ผู้เดียวขมวดคิ้วมึนงง เพราะหากเป็นเจ้าบ่าวเขาคงไม่มีทางเคาะประตูเป็นแน่ “แม่นางไป่ ข้าเป็นคนของแม่ทัพฟู่เจ้าค่ะ” เสียงใครบางคนดังอยู่ที่ริมหน้าต่าง ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกในเวลาต่อมา ผ้าคลุมสีแดงของเจ้าสาวก็ถูกเปิดออกเช่นกัน ก่อนจะเดินมาดูว่าผู้ที่มานั้นเป็นคนของแม่ทัพฟู่อย่างที่กล่าวมาหรือไม่ “ข้าไม่คุ้นหน้าเจ้าเลย” คิ้วสวยผูกกันเป็นปม “อย่ามัวสงสัยอยู่เลยเจ้าค่ะ รีบตามข้าน้อยมาดีกว่า ท่านแม่ทัพรออยู่ด้านนอกแล้วเจ้าค่ะ ชักช้าประเดี๋ยวท่านโหวจะมาพบเข้านะเจ้าคะ” สิ้นคำ ผู้ที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ยื่นมือออกมารั้งเอาคนด้านในให้ปีนออกมา ซึ่งตัวเจ้าสาวก็ไม่ได้ขัดขืนอันใด เพราะนางไม่ได้อยากแต่งงานอยู่แล้ว หากมิใช่เพราะคำสั่งของบิดามารดาบุญธรรม มีหรือไป่เซียนอีจะยอมฝืนใจถึงเพียงนี้ ทว่าก่อนจะถูกส่งตัวมาที่นี่นั้น นางก็ได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วบิดามารดาบุญธรรมไม่ได้มีใจเมตตาอย่างที่คิด พวกเขาก็แค่รับเลี้ยงไป่เซียนอีเพราะหวังสมบัติของนางเท่านั้นเอง และการแต่งงานนี้ยังมีเบื้องหลังอันน่าขมขื่นอีก สกุลไป่ได้ขายนางให้กับโจวเสิ่นโหว ด้วยการแลกกับสินสอดที่มากขึ้นเป็นสองเท่า คนโลภเช่นนั้นมีหรือจะปฏิเสธ แม้บุตรบุญธรรมไม่อยากแต่ง พวกเขาก็ไม่แยแส… ในเมื่อไม่มีใครใยดีความรู้สึกนาง เช่นนั้นไป่เซียนอีก็ไม่ใส่ใจเช่นกัน นางจะขอหนีไปตายเอาดาบหน้าไม่กลับมาเมืิองหลวงอีก ทว่า! เมื่อก้าวเดินลัดเลาะมาตามทางเดินพ้นเรือนออกมาได้ไม่ไกล หญิงสาวที่นำหน้าอยู่ก็หยุดชะงัก ก่อนจะเผยยิ้มออกมาดูน่ากลัว เพราะรอยยิ้มที่ปรากฏมันดูร้ายมากกว่าดี “รีบจัดการเสียก่อนที่จะมีคนมาพบ” สิ้นเสียงคนตรงหน้า ร่างอรชรในชุดเจ้าสาวก็ถูกผลักลงไปในสระบัวที่อยู่ริมทางเดิน และนี่คือเนื้อหาที่ปรากฏค้างอยู่บนหน้าจอ…. ไป่เซียนอียกยิ้มอย่างพอใจ “เรานี่ก็เก่งเหมือนกันแฮะ สงสัยงานอดิเรกต้องรุ่งแน่ ๆ เลย” กล่าวชมตัวเองที่มีความสามารถแต่งนิยายได้อย่างลื่นไหล ทั้งที่มันเป็นเรื่องแรกที่ลองหัดเขียนขึ้นมาแท้ๆ และมันก็ทำให้เธอเพลินจนลืมสังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้นรอบตัว พอคิดจะกดแป้นพิมพ์อีกครั้ง เธอกลับได้ยินเสียงบางสิ่งแหวกว่ายอยู่ในอากาศ และเพียงเสี้ยววินาทีมันก็ปะทะเข้ากับขมับด้านซ้ายของเธอ ซึ่งมันอยู่ฝั่งหน้าต่างพอดี ดวงตาสวยเบิกกว้าง ภาพสุดท้ายที่จดจำได้คือความตายของตัวประกอบที่อยู่ในนิยาย รวมถึงตัวเธอเองที่กำลังหายใจรวยรินเต็มที และไม่นานทุกอย่างมันก็ดับวูบไปที่หน้าจอคอม “ภารกิจสังหารมัจจุราชสีเพลิงสำเร็จแล้วครับท่าน” เสียงเย็นของชายชุดดำกลอกลงที่เครื่องมือสื่อสาร ไม่นานนักเขาก็เก็บมันใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองไปยังตึกตรงข้ามกัน ซึ่งอยู่ห่างกันแค่สามร้อยเมตรเท่านั้น ซึ่งระยะยิงแค่นี้ถือว่าสบายมากสำหรับมือปืนระดับพระกาฬอย่างเขา และก่อนที่เขาจะจากไปริมฝีปากหนาก็เผยยิ้มเยาะมือหนึ่งของวงการนักฆ่า “ลาก่อนไป่เซียนอี สายพิณขาวแห่งความตาย”