หลังจากยืนซอยเอวสอบใส่ภรรยาตัวน้อยจนเสร็จสมไปทั้งคู่แล้ว เสิ่นหยางก็พานางไปอาบน้ำจริง ๆ เสียที
เมื่อสวมใส่อาภรณ์ให้ฮูหยินตนเรียบร้อยแล้ว เสิ่นหยางก็พานางมาที่เตียง “เจ้านอนก่อนนะ พี่จะออกไปดูด้านนอกเสียหน่อย”
“เจ้าค่ะ” ตอบรับพร้อมกับยิ้มแฉ่งให้เขา ยามนี้เซียนอีทำตัวน่ารักจนโจวเสิ่นหยางลืมไปเลยว่าเมื่อกลางวันมิใช่เช่นนี้ ท่านโหวเผยยิ้มเอ็นดูนางก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผากมนแผ่วเบา
“พี่ไปนะแล้วจะรีบกลับมา” กล่าวจบเขาก็แนบริมฝีปากลงประกบปากอิ่มอีก เผยให้เห็นอาการหลงเมียที่มีมากขึ้นทุกที
เซียนอีจึงยิ้มตามการกระทำของเขา พร้อมกับมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินตรงไปที่ประตู ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะหันกลับมาหานางอีกหน พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นนัก
“ข้าหวังว่าท่านจะสามารถลืมเรื่องราวเก่าก่อนได้โดยเร็ว ข้าอยากเห็นรอยยิ้มของท่านเช่นนี้ตลอดไปเสิ่นหยาง” นางพึมพำออกมา ก่อนจะเอนตัวลงนอ
