สี่วันต่อมา
โจวเสิ่นโหวได้ทำภารกิจที่เมืองหลางเรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาต้องเดินทางกลับเมืองหลวง และเครือญาติของไป่เซียนอีก็มารอส่งเช่นเคย แม้จะไม่ค่อยชอบใจในตัวหลานสาวผู้นี้นัก
เพราะตั้งแต่กลับมาบ้านเกิด นางก็ไม่เดินทางไปทักทายผู้ใดเลย เอาแต่เก็บตัวอยู่ในจวนไม่ยอมออกไปไหน
กระทั่งยามนี้… ไป่เซียนอีก็ยังมีท่าทางเฉยชา แม้แต่บิดามารดาบุญธรรมนางก็ยังคำนับอย่างขอไปที เมื่อแล้วเสร็จก็กลับขึ้นรถม้าไปเลย ไม่รู้มารยาทที่เคยเรียนมาหายไปไหนหมด
“เดินทางปลอดภัยขอรับ” เจ้าเมืองหลางเอ่ยบอก ก่อนจะน้อมส่งบุตรเขยที่มีฐานะสูงกว่าตนมากนัก
“หากไม่มีงานราชการ ข้าคงไม่มาที่นี่อีกแล้ว”
เสิ่นหยางเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เดินไปขึ้นรถม้า ทิ้งให้เจ้าเมืองหลางโค้งคำนับอยู่เช่นนั้น ทว่าใบหน้ากลับถอดสี เป็นเพราะถ้อยคำของท่านโหวนั้นแฝงความนัยเอาไว้ด้วย…
สองวันก่อน เสิ่นหยางได้เอ่ยกับเขาว่า วันหน้าหากยังทำการทุจริตเรื่องเ
