บทที่ 25
อาจจะตาฝาดไปเอง
“เป็นไงบ้างวะหล่อมะ แต่อย่าให้หล่อเกินหน้าเกินตาเจ้าบ่าวหล่ะ” พอสถามขณะเดินออกมาจากห้องลองชุดพลางติดกระดุมที่ข้อมือ
“หล่อมากเลยค่ะพี่พอส” พิมพูดขณะนั่งจิบน้ำส้มข้างเทมป์ว่าที่สามีของเธอในอีกไม่กี่เดือน เรย์มองไปที่พอสแต่หัวกลับคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน
“เป็นไงบ้างวะเรย์” พอสถาม ชายหนุ่มดึงความคิดกลับมา เขามองไปยังชายที่ใส่ชุดสูทราคาสูงลิบก่อนพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าใช้ได้
“งานเตรียมไปถึงไหนแล้วหล่ะ” เรย์หันมาถามพิมและว่าที่น้องเขย
“เตรียมยังไงก็ไม่จบไม่สิ้นหรอกค่ะงานแต่งเนี่ย รายละเอียดร้อยแปด นี่ยังดีนะคะไม่ต้องกังวลเรื่องสถานที่เพราะจัดที่โรงแรมของเราเอง” พิมพูดพลางหัวเราะ
“อะไรเทมป์มึงไม่ช่วยเมียเตรียมเลยเหรอ” พอสแซว
“กูตามใจพิม พิมชอบอะไรกูมีหน้าที่แค่ทุ่มเต็มที่”
“โหหหหห เพื่อนกูกลัวเมียแน่ๆ ไม่ต้องสืบ” พอสแซว ส่วนเทมป์นั้นยิ้มรับอย่างเต็มใจพลางกอดพ
