EP.1
1954 คำ
(แก้ม)
to day
08.15 PM.
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันที่กำลังตักแกงจืดใส่ถ้วยต้องรีบวางลง และเดินไปเปิดประตูเพราะไม่อยากให้คนที่มาเคาะรอ ถ้าเขาได้รอนานวันนี้มีโดนบ่นหูชาแต่เช้าแน่
แกร๊ง..
ฉันเงยหน้ามองร่างสูงในชุดนิสิตที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าทำเอาฉันอดจะยิ้มไม่ได้ เพราะวันนี้ซันเดย์เซตผมขึ้นด้วยทั้งที่ปกติจะปล่อยตามธรรมชาติไม่ค่อยจะเซตแบบนี้
"มองซันแบบนี้อีกแล้ว"
ฉันสะดุ้งทันทีก่อนจะหัวเราะเบาๆ และขยับถอยให้ซันเดินหน้างอเข้ามาในห้อง
"ทำแมะหน้าซันมีอะไรน่าขำเหรอคะ?"
"แก้มไม่ได้มองล้อสักหน่อยแก้มแค่ไม่คุ้นตาที่ซันเซตผม"
"แล้วมันดีแมะนี่ซันตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาเซตผมโดยเฉพาะเลยนะ"
ซันว่าพร้อมกับก้มลงมาให้ฉันดูทรงผมตัวเองชัดๆแต่นั่นมันกลับทำเอาฉันชะงักเพราะซันดันก้มลงมาซะจนหน้าเราห่างกันแค่คืบ ฉันเลิกคิ้วและพยักหน้าเร็วๆ ก่อนเดินเลี่ยงมาที่ครัวเล็กๆ ของตัวเอง
"ดีนะดูแปลกตาแต่ก็หล่อดี"
"ฮอล ซันเชื่อแก้มค่ะไม่ว่าแก้มจะพูดอะไรซันเชื่อหมด!" ฉันหัวเราะเบาๆ กับคำพูดคำจาเพื่อนตัวเอง "วันนี้ทำไรกินคะ?"
"แกงจืดกับไข่ม้วนน่ะ ซันอยากกินอะไรอีกไหม?"
"ไม่ค่ะ แค่นั้นแหละวันนี้ซันไม่ค่อยหิว"
"ซันดูตื่นเต้นนะ"
"แน่สิก็วันนี้เปิดเรียนวันแรก เอกซันซันยังหาเพื่อนไม่ได้เลยค่ะแก้ม"
ฉันหันมองซันที่กำลังตักข้าวช่วยก่อนจะยิ้มบางๆ เมื่อฉันมองมา
"แก้มก็ยังไม่มีเพื่อนเหมือนกันแหละ เดี๋ยวพอไปซันก็มีเพื่อนเองไม่ต้องห่วงหรอกน่า"
"ซันอ่ะไม่น่าห่วงมากหรอกแต่แก้มน่ะสิคะ เนี่ยเวลาไปนั่งเรียนอย่าเอาแต่เรียนหาเพื่อนด้วยเราเรียนเหมือนกันแค่วิชาเลือกนะ แต่วิชาเอกต้องแยกแล้วหาเพื่อนในเอกตัวเองไว้ด้วยอย่าเอาแต่นั่งเงียบคนเดียว"
"จ้าจ้า"
"จ้าจ้าตลอด" ฉันหัวเราะและหรี่ตามองซันที่เอาแต่บ่นอย่างขำๆ "วันนี้ต้องได้เพื่อนนะ ตอนเย็นซันจะมาถาม"
"แล้วถ้าไม่ได้เพื่อนล่ะ?"
"เลี้ยงไอติมซันค่ะ"
"โหย ไม่เกี่ยวมั้ง"
"เกี่ยวสิคะเพราะถ้าแก้มไม่มีเพื่อนแก้มก็จะไม่มีเพื่อนกินข้าว แบบนี้ไม่ไหวนะคะถ้าซันต้องเห็นแก้มไปกินข้าวคนเดียวเหมือนตอนมัธยมน่ะ"
"ก็แก้มกินจนชินแล้ว.."
"แก้ม"
ฉันที่กำลังจะนั่งลงกินข้าวเหลือบมองฉันที่เรียกไว้ทันที ซันเดินมานั่งตรงข้ามพร้อมกับจานข้าวในมือ
"ไม่เอาแล้วนะแบบนี้ที่ซันอยากให้แก้มคบเพื่อนคนอื่นนอกจากซันเพราะซันเป็นห่วงจริงๆ ซันไม่ชอบเวลาแก้มต้องนั่งกินข้าวคนเดียวเลยค่ะ"
"อืม..ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"
"ไม่ใช่แค่ซันที่เป็นห่วงค่ะพี่ทั่นก็เป็นห่วงแก้มเหมือนกัน"
"อือ รู้แล้วๆ ซันกินข้าวเถอะเดี๋ยวไปสาย"
"ค่ะๆ" ซันพยักหน้าและตักแกงจืดเข้าปากก่อนจะยิ้มให้ฉัน "ทำแบบนี้อย่าเรียกแกงจืดเลยค่ะแก้ม เรียกแกงเค็มดีกว่าเนาะ"
"มันเค็มเหรอ??"
ฉันเบิกตากว้างและตักมาชิมทันทีก่อนจะยิ้มแห้งเพราะมันเค็มจริงๆ
"ขอโทษทีพอดีแก้มรีบ คงจะหยิบผิด"
"ไม่เป็นไรค่ะแค่โรคไตถามหาเอง"
"ซันอ่ะทำไมชอบบ่นจัง"
"ฮ่าๆ แซ็ว"
ซันเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉันเบาๆ และกินข้าวต่อปล่อยให้ฉันชะงักกับสัมผัสเมื่อครู่อย่างห้ามไม่ได้..ความรู้สึกฉันที่มีต่อซันมันทำไมชัดขึ้นทุกวันกันนะ ฉันกับซันเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้และตอนนี้เราออกมาอยู่หอและถึงจะอยู่หอเดี๋ยวกันแต่มันก็คนล่ะตึกที่แยกตึกชายหญิง ด้วยความที่แม่ซันเป็นเพื่อนกับแม่ฉันมันเลยทำให้เราสนิทกันอย่างห้ามไม่อยู่..
แต่ความรู้สึกฉันดันเปลี่ยนไป..ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็มักจะแอบมองซันเดย์เสมอเพราะมันดันรู้สึกดีเวลาได้เห็นรอยยิ้มของเขา
08.49 PM.
"จำได้ใช่แมะว่าห้องเธอไปทางไหน?"
ซันถามฉันอีกรอบหลังจากจอดรถที่หน้าตึกเรียนของเรา เราอยู่คณะเดียวกันแต่คนล่ะสาขาน่ะและดีที่วันนี้ซันก็มีเรียนด้วย ฉันพยักหน้าและก้าวลงจากดูคาติคันใหม่ของซัน..ก่อนหน้านี้เขาขับนินจาน่ะ
"จำได้ๆ ซันไปห้องตัวเองเถอะเราจะสายแล้ว"
"ค่ะๆ เรียนเสร็จก็โทรมาล่ะซันไปละ"
"เค"
ฉันพยักหน้าให้ซันและรีบเดินขึ้นชั้นที่ตัวเองเรียนเช่นกัน ตอนแรกก็กะจะรอลิฟต์แต่คนมันเยอะเกินไปถ้ารอคงได้สายจริงๆ ฉันมองห้องที่ตัวเองต้องเข้าเรียนก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาที่นั่งที่ว่างแถวหน้าเพราะแถวหลังคนจองกันเต็มหมดแล้ว
...ซันด่าตายแน่ถ้าฉันไม่ได้เพื่อน ฉันมองไปรอบๆ ตัวที่ตอนนี้คนส่วนมากเริ่มนั่งกันเป็นกลุ่มแล้วก็มีบ้างที่ยังนั่งคนเดียว แต่พวกเขาไม่เงยหน้าจากโทรศัพท์มาสบตาฉันสักคน แล้วแบบนี้จะได้เพื่อนใหม่ไหมล่ะแก้มเอ๊ย
"ตรงนี้มาคนนั่งไหมครับ?"
ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่เดินมาจากด้านหลังก่อนจะเลิกคิ้วและยิ้มให้เขา
"กุนซือ!"
"อ้าว ก็ว่าอยู่คุ้นๆ"
"ตรงนี้ไม่มีคนนั่งนะ"
ฉันรีบบอกกุนซือเพื่อนที่เจอกันตอนรับน้องทันที ขณะที่เขาก็เดินมานั่งข้างๆ ฉันและหันมองอย่างแปลกใจ
"นึกว่าจะไม่มีเพื่อนนั่งเรียนซะแล้ว"
"พอดีเราก็มาคนเดียวน่ะ ตอนแรกเห็นว่าเรียนเอกเดียวกันแต่ไม่คิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันนะ"
"จริง สบายใจขึ้นเยอะเลย"
"ไม่มีเพื่อนเอกนี้เลยเหรอ?"
"อืม"
"โอเคงั้นเราเป็นเพื่อนกันมีงานไรบอกเลยนะ" ฉันพยักหน้าทันทีขณะที่กุนซือก็มองฉันยิ้มๆ "พูดกูมึงด้วยได้ไหม?"
"ได้ดิ ถนัดแบบไหนก็เอาเลย"
"โอเคเลย เอาตารางเรียนมาดูหน่อยว่ามีตัวไหนเหมือนกันบ้าง"
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมากดเปิดตารางเรียนทันทีขณะที่กุนซือก็เปิดเช่นกันซึ่งเรามีเรียนเหมือนกันเกือบทุกวิชามีแค่วิชาเดียวเท่านั้นที่ต่างกัน
"เยี่ยม งั้นขอเบอร์ไลน์ไว้เลยแล้วกัน"
"เหมือนกุนซือรีบนะ"
"เอาตรงๆ เลยนะแก้ม" กุนซือว่าพร้อมกับมองฉัน "กูก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันแล้วประเด็นคือกูเป็นพวกตื่นสายอ่ะ ดูตารางเรียนดิมีแต่เรียนเช้า"
"อ่อ ก็จริง"
"เพราะงั้นขอเกาะใบบุญหน่อยนะเผื่อไม่เห็นหัวกูโผล่หัวมาเรียน ช่วยโทรปลุกหน่อย"
"ฮ่าๆ ได้เลย"
"จะด่ากูด้วยก็ได้เลยแบบไม่ต้องเกรงใจแต่ถ้ามีงานไรบอกได้เลยกูช่วยได้หมด"
"ได้เลย ไม่มีปัญหา"
กุนซือยิ้มให้ฉันอย่างปลื้มอกปลื้มใจก่อนเขาจะยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ฉันบันทึกชื่อของเขา และสำเร็จ! ฉันมีเพื่อนในเอกตัวเองแล้วหนึ่งคน
11.25 AM.
"โอเคถ้าเข้าใจในคะแนนและงานแล้วผมขอปล่อยก่อนเวลานะครับไว้เจอกันอาทิตย์หน้า"
ฉันยกมือไหว้อาจารย์ประจำรายวิชาพร้อมกับเขาที่เดินออกไปจากคลาสตามด้วยนิสิตคนอื่นๆ ที่เดินตามกันออกไป
"วันนี้มีประชุมอีกแล้วว่ะ" ฉันหันมองกุนซือขณะที่เขาก็หันหน้าจอมาให้ฉันดู "กูไม่ไปได้ไหมวะ?"
"ไม่ดีมั้งพี่เขานับยอดด้วยนะ"
"แม่ง..ต้องโดนบังคับลงเดือนอีกกูเลยไม่อยากไป"
"เหมือนกันเลย!" กุนซือหันมองฉันทันทีที่ฉันว่า "เราโดนจับชื่อใส่ไปแล้วด้วย"
"ของเอกน่ะนะ?"
"อืม"
"ทำไมต้องมีประกวดดาวเดือนอันนี้กูงงจริง แล้วคือตั้งแต่เข้าเชียร์มาพี่แม่งตามบังคับกูทุกวันตามไปถึงในเฟสอ่ะคิดดู"
"สงสัยมันไม่มีคนแหละ แล้วตกลงกุนจะไปไหม?"
"มึงมีเพื่อนไหมล่ะ?"
ฉันเลิกคิ้วก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"ถ้ามึงไม่มีเพื่อนเดี๋ยวกูไปด้วยก็ได้"
"ดีจัง"
"ไปกินข้าวกันไหมตอนบ่ายมีเรียนต่ออีก"
"โอเคๆ เดี๋ยวเราโทรช่วยเพื่อนอีกคนด้วยได้ไหม?"
"เอาดิ"
ฉันพยักหน้าและโทรหาซันระหว่างที่เรากำลังเดินลงจากตึก
"ฮัลโหลซัน"
(เรียนเสร็จแล้วเหรอคะ?)
"อืม กะจะชวนกินข้าวน่ะ"
(อย่าบอกว่ายังไม่มีเพื่อน?)
"มีแล้วๆ ซันต้องไม่เชื่อแน่ว่าเราเจอใคร"
(โอเคงั้นไม่ต้องบอกนะคะเอาเป็นว่าแก้มมาหาซันที่โรงอาหารเลยซันจะรอ)
"โอเค"
ฉันวางสายและหันมองกุนซือที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ
"เดี๋ยวไปกินข้าวกับเพื่อนเรานะ เขาอยู่ข้างล่างแล้ว"
"ใช่ไอ้ตัวโตๆ ที่พูดคะขาไหม?"
"อืม ซันเดย์น่ะ"
กุนซือหรี่ตาและถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ทำไมเหรอ รึกุนซือไม่ชอบซัน?"
"เปล่าแค่รำคาญมันเฉยๆ ผู้ชายอะไรพูดคะขาเห็นแล้วมันขัดตา"
"ซันพูดแบบนี้มาแต่เด็กแล้วน่ะถ้าคบไปเรื่อยๆ กุนน่าจะชินนะจริงๆ ซันน่ารักมากเลย"
กุนชือมองฉันก่อนเขาจะพยักหน้าช้าๆ ฉันจึงยิ้มให้บางๆ เราเดินมาจนถึงโรงอาหารก่อนฉันจะเห็นซันที่กำลังโบกมือให้อยู่และตอนนี้ซันนั่งอยู่กับเพื่อนใหม่ที่คุ้นตาอีกสองคน
"สรุปคือกลุ่มเราคือกลุ่มเชียร์ที่จับห้าคนพอดีถูกแมะ??"
ซันว่าทันทีที่ฉันกับกุนซือเดินมาถึงโต๊ะและใช่ ทั้งห้าคนคือเพื่อนที่เราเจอกันตอนเข้าเชียร์จริงๆ ฉันยิ้มทักทายพูมและสิบขณะที่ทั้งสองก็ยิ้มให้
"คิดดีแล้วแหละที่กูคบกับไอ้ซัน"
พูมว่ายิ้มๆ แต่นั้นทำเอาฉันหันมองตาเขียวทันที
"เดี๋ยวนะคะนี่ที่คบซันเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์เหรอ?"
"เออดิ เพราะพูมตั้งใจจะคบซันเพื่อมาหาแก้มโดยเฉพาะเลยนะ" ฉันหัวเราะเบาๆ และมองพูมอย่างขำๆ "ต่อไปนี้เราจะเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของแก้มเองนะคะ"
"นะคะที่หน้ามึงสิไอ้พูม" สิบขัดทันทีพร้อมยิ้มหวานให้ฉัน "เราต่างหากล่ะแก้ม เคยดูหนังเรื่องเพื่อนกูรักมึงว่ะไหม?"
"เคยนะเราดูได้หมดเลยเราว่ามันเปิดกว้างทางเพศมากและ.."
"แก้มคะ" ฉันชะงักทันทีขณะที่ซันก็ยกมือห้าม "อย่ามาวิจารณ์หนังตอนนี้ค่ะซันหิวข้าว"
"โอ๊ะ โทษทีพอดีลืมตัว"
"ชอบดูหนังเหรอ?" กุนที่ยืนข้างๆ ถามขึ้นฉันจึงพยักหน้า
"ดูแล้วคิดตามน่ะถึงมาเรียนเอกนี้ไง"
"เหมือนกันเลยว่างๆ เรามาดีเบตหนังกันไหม?"
ฉันตาวาวทันทีก่อนจะชะงักเมื่อซันลุกขึ้นยืนแทรกกลางทั้งฉันและกุนซือพร้อมยิ้มกว้าง
"จะดีเบตอะไรพักก่อนนะคะตอนนี้ไปซื้อข้าวก่อนเนาะ!"
ทั้งฉันและกุนหยุดพูดทันทีเพราะซันที่ลุกมาควงแขนพวกเราไปซื้อข้าวซึ่ง...เปิดเรียนวันแรกมันสนุกกว่าที่คิดแฮะ
- ผู้เขียน
