“สมุทร...”
เสียงเล็กเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าซ้ำอีกครั้งแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความเงียบ ดวงตาช้อนขึ้นจ้องมองใบหน้าของเขาแต่ก็มองไม่ค่อยชัดเท่าไร เพราะหยดน้ำที่ตกกระทบลงบนใบหน้า
ซ่า!!
“....” เจ้าสมุทรไม่ผลักไส มือที่จับต้องส่วนกายของเขาอยู่ตอนนี้อีกฝ่ายก็ไม่แสดงท่าทีปฏิเสธ ทำเพียงแค่ยืนนิ่งปล่อยให้ฉันกระทำกับร่างกายของตัวเองตามอำเภอใจ
“เรา...หนีเที่ยว ยอมรับว่าหนีเที่ยว” ฉันยอมจำนนต่อเขาทุกทาง ยอมรับความผิดของตัวเองอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ
“....”
“ข้าวหอมสงสัยในเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน ก็เลยชวนไปเที่ยวเพราะข้าวหอมคิดว่าถ้าคนที่ไม่มีแฟนจะสามารถไปไหนมาไหนได้โดยที่ไม่ต้องรอขออนุญาตจากใคร”
“....”
“เรายอมรับที่บอกสมุทรไม่หมด แล้วไปวันนี้ไม่มีเรื่องผู้ชายเลยนะ ไม่มี...” สายตาของเรายังจ้องมองกันอยู่เช่นนั้น ไม่มีการหลบสายตา ไม่มีการโกหก ทุกอย่างที่พูดล้วนเป็นความจริง
แต่สิ่ง
