“เราว่าพอเถอะ”
ปากบอกให้พอแม้ว่าร่างกายจะตอบสนองตรงกันข้าม
ไออุ่นและกลิ่นจากตัวของเจ้าสมุทรส่งผลให้ตัวเองไม่ปฏิเสธอีกฝ่าย กลับกันยิ่งถูกดึงให้หลงในทุกอย่างของเขา ยินยอมแม้ว่าปากจะบอกให้พอ ทั้งหมดสวนทางกับคำพูดแม้แต่เจ้าสมุทรเองยังจับทางได้
“อยากให้พอแน่นะ ขอจับตรงนั้นก่อนสิถ้าไม่แฉะจะพอ”
พูดจบเขาก็ทำในสิ่งที่พูดอย่างไม่ลังเล ฝ่ามือร้อนสอดเข้ากลางหว่างขาใช้ปลายนิ้วกดลงกลางร่องรักรับรู้ถึงน้ำลื่นที่เอ่อซึมเนื้อผ้าตัวบางออกมา
“ทำไม...ดื้อ” ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ยามนิ้วกลางกดคลึงปากทางรักหนัก ๆ
“ใครกันแน่ที่ดื้อ แล้วแฉะขนาดนี้”
“อืม ~”
เสียงหอบหายใจหนักถี่กระชั้นขึ้น มือเล็กจับเข้าที่ข้อมือของเจ้าสมุทรพยายามดึงมือของเขาออกด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ปลายเท้าเล็กจิกเกร็งด้วยความเสียวที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“อย่าดึงสิ แล้วก็อย่าเกร็งขา ปล่อยสบาย ๆ
