“เดี๋ยวก่อน เราไม่เข้าใจสิ่งที่สมุทรพูด อื้อ!”
คำพูดทักท้วงถูกกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอทั้งที่ยังไม่พูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำ แรงอันน้อยนิดเหมือนจะค่อย ๆ ถูกดูดกลืนหายไปเพราะสัมผัสของเจ้าสมุทร
ร่างหนากดโถมเข้าหาไม่เว้นระยะห่างให้หายใจ ยิ่งกดทับเข้ามาก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถหลุดพ้นไปจากเขาได้ สองมือเล็กที่พยายามยกดันเข้าที่ไหล่ก็ถูกมือของเจ้าสมุทรจับเอาไว้
เขาดึงมือเล็กออกจากการผลักไสจากนั้นก็จัดการกดมันลงกับเตียงเหนือหัว ข้อมือเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกจับกุมแต่ไม่ว่ายังไงก็สู้คนที่แรงมากกว่าไม่ได้อยู่ดี
“อย่ากัด...”
เสียงดุเอ่ยเตือนให้เธอได้รู้ว่าไม่ควรทำสิ่งไหนเมื่อคนตัวเล็กพยายามจะกัดลิ้นของเขา ทำให้เจ้าสมุทรต้องผละจูบออกห่างเล็กน้อยใช้สายตาจ้องใบหน้าแดงของคนตัวเล็ก
“ปล่อย” ริมฝีปากเจ่อแดงขยับพูดเปล่งเสียงแผ่วเบา
“ไม่” คำขอถูกตัดจบอย่างไร้เยื่อใย แล้วยังต้องเจอกับสายตาดุของเจ้า
