“ไม่ใช่แฟน”
“อะไร”
เสียงเล็กพูดพึมพำกับตัวเองในระดับเสียงที่เบามากป้องกันไม่ให้คนตรงหน้าได้ยิน สิ่งที่พูดออกมาเจ้าสมุทรไม่ได้ยินอย่างที่ฉันต้องการให้เป็น เขาจึงถามซ้ำและยังมาพร้อมสายตาดุ
“เปิดประตู ยุงกัดขาเราลายหมดแล้ว” ฉันไม่ตอบในสิ่งที่เจ้าสมุทรถาม แล้วยังออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดุที่สุดในชีวิตเท่าที่จะทำได้ ทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่สามารถทำให้เขายอมทำตามได้หรอก
“ขอร้อง”
“ขอร้อง” เสียงหวานตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล ว่าแล้วเชียวต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน
“ขอร้องให้น่าฟังกว่านี้”
“....” ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง สายตาของเราจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครหลบสายตาผ่านร่องประตูที่แง้มเปิด
“เงียบ...โอเค ปิดประตูละ” เจ้าสมุทรทำทีจะดันประตูปิดตามเดิมอีกครั้ง ทำให้ต้องใช้ไหล่ดันประตูเอาไว้อย่างไม่ยอม มืออีกข้างสอดจับเข้าที่ขอบประตู ถ้าเขาจะปิดมันต้องหนีบมือฉันไปด้วย
“หยุดเลย นิสัยไม่ดีเลยสม
