“ยังไม่ต้องลุก”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากขยับตัวออกห่างและเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าพยายามจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ดูเหมือนว่าคำสั่งของเขานั้นคนดื้อจะไม่ยอมทำตาม ทำให้เจ้าสมุทรต้องใช้มือจับเข้าที่ไหล่ทั้งสองออกแรงบังคับดันให้คนตัวเล็กนอนราบลงไปกับเตียง
“เราจะ...”
“อย่าดื้อนะใจ๋” คำขู่ที่พูดออกมาพร้อมกับสายตาดุ ทำให้พอจะรู้ได้ว่าถ้าดื้อแล้วจะโดนอะไร
“ใครกันแน่ที่ดื้อ…”
ร่างบางนอนตัวแข็งทื่อขยับริมฝีปากพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่ก็ต้องหยุดลงเท่านั้น ทำเพียงใช้สายตามองการกระทำของอีกฝ่ายโดยที่ไม่กล้าต่อต้านก้มมองผ้าห่มที่ถูกดึงขึ้นคุมตัวโดยฝีมือของเจ้าสมุทร
ส่วนเจ้าตัวนั้น...
ลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงในสภาพเปลือยกาย ไม่มีอะไรปกปิดทั้งส่วนบนและส่วนล่าง ยิ่งส่วนกลางลำตัวที่แม้เวลานี้ดูเหมือนว่ามันจะสงบลงไปแล้ว แต่ความใหญ่ที่ดึงดูดสายตาก็ทำให้รู้สึกหัวใจเต้นแรงถี่ขึ้นมา
พึ่บ!
ผ้าห่มที่คุมตัวอยู่ในตอ
