“เพราะสมุทรนั่นแหละ…”
ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยโยนความผิดไปให้เขาซะเลย ยังไงมันก็เกิดขึ้นเพราะความดื้อของเจ้าสมุทรนั่นแหละ ความดื้อที่อีกฝ่ายโยนมาให้ฉันซึ่งหน้า
“หึ! เพราะสมุทรนี่เอง”
เสียงพึมพำในลำคอดังมาจากผู้ชายที่กำลังอุ้มร่างบางเดินออกจากห้องนอนของตัวเอง ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งซึ่งก็คือห้องนอนของฉัน
“แต่สมุทรจะมานอนห้องเราไม่ได้สิ ถ้าพรุ่งนี้ป้าน้ำฝนกับพี่บีมาจะทำยังไง”
“แล้วไง พวกเขาก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”
“แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเราทำอะไรกัน”
“งั้นก็ทำให้รู้ไปเลย”
“สมุทร!” เสียงหวานเล็กร้องเรียกชื่อของผู้ชายที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่ดังลั่นด้วยความตกใจ
ดวงตากลมโตจ้องมองปลายคางและรอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ของเขาอย่างไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีคำว่า ‘พลาด’ แต่เป็นสิ่งที่สมยอมและร่วมมือกันทำด้วยกันทั้งคู่
เพียงแต่คำพูดและการแสดงออกเขาในตอนนี้มันกำลังสร้างความสับสนให้ฉันอย่างมาก อาจจะเพราะเ
