5 นาทีต่อมา
“เดี๋ยว…รู้สึกว่าสมุทรตัวร้อนกว่าปกติ”
หลังจากที่วางถาดในมือลงบนเคาน์เตอร์ครัวฉันก็รีบเดินออกมา ตรงปรี่ไปหาผู้ชายที่กำลังเดินสะลึมสะลือเข้ามาในบ้าน ทำทีจะเลี้ยวขึ้นบันไดมุ่งตรงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองโดยที่ไม่สนทนาอะไรกับฉันแม้แต่คำเดียว
กึก!
และการทักท้วงที่เกิดขึ้นทำให้เจ้าสมุทรต้องหยุดชะงักหน้าบันได ใช้สายตาหลุบมองใบหน้าคนตัวเล็กที่เข้ามายืนขวางทางเอาไว้ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงมาโดยที่ไม่สนใจว่าฉันยืนอยู่แต่ตัวเองก็ไม่ยอมหลบไปจากทางเดิน
“หลบ” การที่ฉันขวางทางอยู่ทำให้เจ้าสมุทรพูดย้ำด้วยน้ำเสียงนิ่งดุ
“ตัวร้อน...กินเหล้าจนไข้แตก” ประโยคหลังพูดด้วยระดับเสียงที่เบาลง แม้จะไม่ต้องการมีเรื่องกับคนตรงหน้าแต่ก็อาจจะดุกับการดื่มเหล้าไม่บันยะบันยังขนาดนี้
“ยุ่ง”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่ง แต่ถือว่าเราอยู่บ้านเดียวกันแล้วคุณป้าลดาก็ฝากให้ดูแลสมุทรเวลาไม่สบายด้วย นี่ไง… หน้าที่ของเรากำลั
