เล่นให้พังคือคำพูดของเธอ แต่การกระทำของเขาสวนทางอย่างสิ้นเชิง เพียงแต่อีกคนกลับไม่สนใจมอง
“กินข้าว” เรียกผู้อาศัยกินข้าวเมื่อถึงเวลา
คนที่คิดว่าตัวเองเป็นนักโทษคุมขังของเขา
แต่นักโทษเหี้ยไรมีกูหาข้าวให้กิน ทั้งสั่งให้ ทำให้ ถามตลอดว่าอยากกินอะไร
ตามใจชิบหาย
“.....” เดินมาเหมือนหุ่นยนต์ ต่อต้านเป็นสงครามเย็นเหมือนคนไม่มีปากมีเสียง
เขาว่าไงก็ว่างั้น
ให้หันซ้ายไปซ้าย ให้หันขวาไปขวา
“มานั่งตัก” บอกคนทำตัวเชื่อง ๆ ทั้งที่จริง ๆ ดื้อรั้นชิบหาย
“.....” เดินมา ว่าง่าย นั่งลงตามคำสั่ง
แต่ไม่พูด
เพลิงเลยตักข้าวป้อน
แล้วขยับอ้าปากกินอย่างง่ายดาย
เลี้ยงง่าย ให้กูขุนทุกมื้อ
“อร่อยไหม” ลูบหัวถามอย่างอ่อนโยน
ทำขนาดนี้ถ้ายังคิดว่ากูเอาคืนก็ให้มันคิดไป
แต่ถ้าจะให้พูด
ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ
รู้สึกเหมือนถ้าพูดออกไป สิ่งที่จะได้รับกลับมา
คือเสียงหัวเราะจากเด็กแสบ
“.....” พยักหน้า
นี่แหละปฏิ
