เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือของเธอนี่แหละตบลงกลางหน้าหล่อเต็มแรง จ้องมองเขาอย่างเดือดดาล
คนอ่อนแอยอมแพ้ก่อนหน้านี้หายไปแล้วเมื่อไม่มีตัวแปรให้กลายเป็นจุดอ่อน
“.....” คนถูกตบที่หันมาถลึงตาใส่เธอก่อนหน้าชะงักไปกับแรงตบ
โกรธ แต่ตบคืนไม่ได้ไง
กระแทกคืนน่ะได้
แต่ดูแววตาแม่ตัวดีที่มองเขาตอนนี้
จับทุ่มลงเตียงยังไม่ได้
“จะเอายังไงกับเพิร์ล!” กัดฟันถามอย่างเหลืออด “หลอกไม่พอ ยังจะทำให้ชีวิตเพิร์ลไม่มีความสุขอีกงั้นหรอ”
“พี่เห็นเธอมีความสุขจะตายนะเพิร์ล” พูดมาได้ว่าไม่มีความสุข
เที่ยวดื่มเป็นว่าเล่น
แล้วไหนจะควงไอ้เหี้ยเมื่อกี้แม้แต่วันที่พึ่งถูกเขาเอาก็ไม่สนนั่นล่ะ
“อ๋อ ก็คือจะให้เพิร์ลพังให้ได้?” เพราะเธอไม่ทุกข์ร้อนก็เลยไม่พอใจ “จะต้องให้เพิร์ลเจ็บปวด เป็นซึมเศร้า แล้วก็อยากฆ่าตัวตายใช่ไหมถึงจะพอใจ”
เธอไม่เป็นหรอก แต่เขาต้องเห็นแบบนั้นหรอ
สรุปที่วนเวียนไม่ปล่อย เพราะอะไร
รู้สึกกับเธอ
หรือ
