ก็ว่าใช้แรงไปพอ ๆ กัน ทั้งยังใส่เธอหนักจนสลบคาอกไปแล้ว กว่าจะตื่นขึ้นมาได้ก็เกือบครึ่งค่อนวันไปแล้ว แต่ทำไมตื่นมาข้างกายว่างเปล่า
พอลุกจากเตียงออกจากห้องนอนมาก็ไม่เห็นใครในห้อง
“ไปไหนวะ!” สบถหยาบเมื่อไม่เห็นเจ้าของห้องอยู่
เมื่อคืนกินแรงไม่น้อย กระแทกจนช้ำไปหมด แล้วเอาแรงที่ไหนมาซ่า ตื่นมาหายหัวไปไหนอีก
หงุดหงิด
กลับเข้าไปทำธุระส่วนตัว ออกจากเอาเสื้อผ้าไปใส่ถังปั่นผ้า
วันนี้ว่างไม่อยากไปไหน จะรอดูเด็กแรดหน่อยว่าไปไหนกับใคร
ดีที่ในห้องมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้กิน เลยไม่เสียเวลาให้ออกไปหากินข้างนอก
กินมื้อเที่ยงเสร็จก็นั่งเบื่ออยู่หน้าทีวี ทำทุกอย่างเหมือนห้องตัวเอง
ก็ช่วยไม่ได้ เจ้าของห้องไม่อยู่รับแขก
นั่งอยู่คนเดียวเป็นชั่วโมงจนเบื่อ โทรออกไปหาเด็กน้อยก็โทรไม่ติด
ส่งข้อความไปหาก็ไม่มีการตอบรับอะไร
“กูปลดบล็อกเมื่อไหร่โทรแม่งสายไหม้!” ลืม มีโอกาหลายครื้งแต่ดันลืมเรื่องสำคัญ
ร
