“เปอร์หรอ”
ปั่ก!
“โอ้ย!” สะดุ้งร้องเพราะความจุก เมื่อไอ้ผีบ้ากลางหว่างขากระแทกส่งทีเดียวมิด
สะเทือนทั้งร่าง กลีบทะลวงมดลูก
“ลืมมาดูชัด ๆ ก่อนค่อยพูด” ไม่งั้นเดี๋ยวแหกพี่ไม่รับเย็บนะ
“มาทำไม” ลืมตามองคนตรงหน้า
จริง ๆ รู้ตั้งแต่ลืมตาแล้วว่าเป็นเขา แต่ทำเป็นเบลอเรียกผิด
สมน้ำหน้า
ดิ้นพล่านเลยสิ
“ก็เดินเข้าออกได้ง่าย ๆ แสดงว่ามาได้” ตอนเรียกไอ้เหี้ยนั่นเสียงกระเส่า
พอเห็นหน้ากูถามเสียงห้วน
ท่าทางไม่สำนึกเลยว่าถูกเสียบอยู่
ไม่ห่วงร่องเลยว่างั้น?
“ออกไปแล้วเลิกยุ่งกับเพิร์ลสักทีได้ไหม”
“แล้วถ้าไม่”
“พี่จะเอายังไง หลอกภาษาอะไรรู้ทุกอย่างแล้วยังวนเวียนไม่เลิก” ถามอย่างเบื่อหน่าย
แต่ถ้าเบื่อจริงเธอจะยังสร้างสถานการณ์หลายอย่างให้เขาเข้าใจผิดหรือไง
สะพานเสียงที่ดีที่สุดก็เพื่อนเขาไง
“เอาแบบนี้ไง” ในเมื่อถามก็จะตอบ
แต่ไม่ตอบด้วยภาษาพูดหรอกนะ
ตอบด้วยภาษากายแทน
ดันเข่าบางเข้าหาตัวเ
