ร่างของมัทนาถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย แรงโทสะร้ายจากเรือนกายกำยำแทบจะเผาไหม้ร่างบอบบางจนไหม้เกรียม มัทนาขยับหนีด้วยความหวาดกลัว
“อย่าเข้ามานะ”
“ทีกับพี่ไมค์ทำเป็นระริกระรี้ กับผัวตัวเองทำไมต้องทำเป็นรังเกียจ รังงอน!”
“ก็ฉันเกลียดนายนี่ ออกไปให้พ้นนะ คนต่ำช้า คนป่าเถื่อน” หล่อนตะโกนก้องต่อว่าเขา แต่ภายในใจนั้นเกลียดตัวเองมากกว่าที่มักจะอ่อนแอเสมอกับผู้ชายคนนี้
“ออกไปให้พ้นนะ” หล่อนคว้าหมอนใบใหญ่ปาใส่เขา ก่อนจะขยับหนีไปจนสุดขอบเตียง เขาแค่นยิ้มหยัน ตวัดตากวาดมองหล่อนด้วยสายตาหยาบโลน
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ขอบอกเลยนะว่าความฝันและความหวังของเธอไม่มีทางเป็นจริงไปได้ ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ มัทนา!”
“นายพูดบ้าอะไรของนาย ฉันฝันฉันหวังอะไร” เส้นประสาททุกเส้นของหล่อนกำลังตึงเครียด และใกล้จะแตกปริในไม่ช้าเมื่อคนตัวโตขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ไมค์ไง...
