ดลกรรีบเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าสะพายทันที เมื่อเห็นมัทนาเดินหน้าตาหมองเศร้ากลับมาหลังจากไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
“แกเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันไหว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนัตตี้” มัทนาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เพื่อนสนิท
“แต่แกดูซีดเซียวมากเลยนะ ฉันว่าแกค่อยไปน่านพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ดีกว่า วันนี้ไปพักผ่อนกับฉันก่อน”
มัทนาส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา มองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
“ให้ฉันไปเถอะ...”
“โอเคๆ ถ้าแกคิดว่าการเดินทางไปไกลๆ มันจะทำให้แกรู้สึกดีขึ้น ฉันก็ไม่คิดจะห้ามแกแล้วล่ะ อ้อ แล้วนี่รถออกกี่โมงล่ะ”
มัทนายกมือป้ายน้ำตาป้อยๆ รู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางลืมแมทธิวได้ ไม่ว่าจะอยู่ไกลสักเพียงไหนก็ตาม
“อีกยี่สิบนาทีก็จะออกแล้ว”
“เดินทางปลอดภัยนะ นังมัท”
“ขอบใจนะนัตตี้ มีแต่แกนั่นแหละที่รักฉันจริงๆ นี่ถ้าแกไม่ชอบผู้ชายไปเสียก่อน ฉันเลือกแกเป็นผัวไปแล้วล่ะ”
“ไม่นะยะ ฉันไม่ชอบชะนี”
มัท
