ตอนที่ 25 ตามหาต้นเชาชุ่ย
จื่อรุ่ยพันข้อเท้าให้ฉันพร้อมกับใส่ยาให้ด้วย เขาเป็นคนรอบคอบจริง ๆ ออกมาข้างนอกพกยามาด้วย แล้วก็พก มอ สระเอีย อย่างฉันมาอีก
ฉันขี่หลังจื่อรุ่ยมาตลอดทาง แอบมองหน้าของเขาบ่อยครั้ง รู้สึกจั๊กจี้หัวใจแปลก ๆ
ตอนเดินขึ้นเขา เดินอย่างยากลำบาก พอเดินลงเขาง่ายหน่อยเพราะเขาใช้วิชาตัวเบาได้ หากเป็นอย่างนี้จะไปถึงเมืองหางโจวได้ไวขึ้น
“ท่านเหนื่อยหรือไม่” ฉันถามจื่อรุ่ยด้วยความไม่สบายใจ เขาเป็นองค์ชายไม่เคยลำบากขนาดนี้มาก่อน
“สบายมาก” จื่อรุ่ยตอบ
“ข้าขอโทษที่ข้ามาเป็นภาระของท่านเสียได้” ฉันพูดด้วยความรู้สึกผิด ก้มหน้าลงเล็กน้อย
จื่อรุ่ยยิ้มบาง ๆ ออกมา กระชับแขนแน่นพร้อมยกตัวฉันขึ้นบนแผ่นหลังของเขา เมื่อรู้สึกว่าฉันค่อย ๆ หล่นลงมาทีละนิด “เจ้าตัวหนักเท่าสุนัขแค่นี้ข้าไม่เหนื่อยแม้แต่น้อย”
“เช่นนั้นก็ดีงั้นท่านแบกลูกหมาอย่างข้าจนกว่าจะถึงแล้วกัน” ฉันยิ้มออกมาน้อย ๆ พร
