ไดจิไมพูดอะไรต่อ ดึงกางเกงขึ้นมาใส่ แล้วหยิบบุรี่เดินไปที่ระเบียง ปล่อยให้เฟย์ย่ารอเกือบ 20 นาที เพราะเขารู้สึกหมดอารมณ์จนไม่อยากทำอะไรกับคนตรงหน้าต่อ
“ พี่ไดจิคะต่อกันเลยมั๊ย”
พอไดจิกลับเข้ามา เฟย์ย่า ก็เดินเข้าไปสวมกอด และเล้าโลมเขาอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ตอบรับการกระทำของเธอ เพราะสายตาดันไปสะดุดเข้ากับมือถือ ที่วางแอบไว้และหันกล้องมาทางเตียง ไดจิรีบผลักเฟย์ย่าออก ก่อนจะเดินไปที่มือถือ แล้วจับมันขึ้นมาดู ก่อนที่จะเห็นว่ามือถือกำลังบันทึกวิดีโอ ที่เห็นตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้ามาภายในห้อง หลังจากที่ออกไปสูบบุหรี่เกือบ 20 นาที
“ คืออะไร”
ไดจิพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด ควบคุมความโมโหเอาไว้ พยายามถามคนตรงหน้าอย่างใจเย็น เท่าที่จะทำได้
“ พี่ใดจิฟังเฟย์ย่าก่อน เฟย์ย่าอธิบายได้นะคะ”
น้ำเสียงหวานปนสั่นเครือ เหมือนกำลังจะร้องไห้รีบอธิบาย
“ พูดมา”
เขากดเสียงต่ำ จ้องหน้าของอีกฝ่ายด้วยความโมโห
