ตัวแรงวิศวะล่ารักยัยมาเฟีย

ปั้ง!! "พี่คะ...ช่วยหนูด้วย" เสียงประตูห้องทำงานเปิดออก พร้อมกับร่างบางใบหน้าสวยหวาน ที่มีส่วนผสมในแบบไทย-อิตาลี อยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้อง ที่ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ "ขอโทษครับนาย ผมห้ามเธอแล้วแต่เธอไม่ฟัง" การ์ดรีบเดินปรี่เข้ามา หวังจะลากเธอออกไป "พี่อย่าเอาหนูออกไปนะ หนูขอหลบแปบเดียว มีคนจะลวนลามหนู" เธอรีบวิ่งมาแอบที่หลังผม เพราะกลัวการ์ดที่เดินตามเข้ามา จะลากเธอออกไป "เดียวผมจัดการเอง ออกไปเถอะ" ผมโบกมือให้การ์ดออกไป การ์ดก้มหัวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินถอยออกไปพร้อมปิดประตู ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาเนื้อผ้าอย่างดี ตัดกับกางเกงสแล็คสีดำแบรนด์หรู พร้อมนาฬิกาที่ข้อมือเรือนละหลายล้านนั่งคิ้วขมวดเป็นปม หลังจากที่เขาดื่มกับภูภูมิและก็ปกป้องจนดึก เขาก็กลับขึ้นมาบนห้องทำงานที่อยู่ชั้น3ของผับ เพื่อเคลียร์เอกสารที่ยังค้างอยู่ แต่นั่งได้ไม่นานก็มีคนพรวดพราดเปิดประตูเข้ามา อย่างที่เห็น "ไปนั่งที่โซฟาสิ" หลังจากที่ลูกน้องผมออกจากห้องไปแล้ว ผมก็บอกให้เธอไปนั่งที่โซฟา เธอเดินโซเซกลับไป แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาว ใบหน้าสวยหวานแดงซ่าน ดวงตาฉ่ำปรือ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูสวยน่ามอง "ขอบคุณนะคะ ถ้าหนูหายเมาแล้วจะรีบไป" ดวงตากลมโตสวยหวาน เวลาที่ปากเล็กอ้าปากเอ่ยพูด มันช่างดูมีเสน่ห์น่าหลงไหล ทำเอาคนที่จับปากกานั่งนิ่ง มองมาไม่วางตา "อืม" เขาตอบแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้า แต่ก็แอบมองมาที่เธอหลายรอบ จนจับสังเกตได้ว่าเธอมีอาการไม่ปกติ เพราะตอนนี้เธอกอดตัวเองเอาไว้ และลูบที่ท่อนแขนตัวเองไปมาเบาๆ "หนาวเหรอ" เขาถามเธออีกครั้ง พร้อมลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมตัวโตของเขา มาคลุมไหล่เล็กให้เธอ อาจจะด้วยอุณหภูมิในห้องทำงานที่มันเย็นเฉียบ จึงทำให้คนตัวเล็กเริ่มสั่นเทิ้ม ตัวที่เคยขาวราวกินหลอดนีออนเข้าไป บัดนี้แดงระเรื่อเต็มตัว "มะ...มันไม่ได้หนาวค่ะ แต่มันวูบวาบแบบบอกไม่ถูก เหมือนคนกำลังจะเป็นไข้” คนตัวเล็กเริ่มกัดที่ริมฝีปากตัวเอง พร้อมบิดเร่าไปมา เหมือนกำลังสกัดกั้นอารมณ์บาง อย่างไม่ให้มันแสดงออกมา เพราะกลัวอีกคนจะรับรู้ ว่าเธอกำลังรู้สึกบางอย่าง "แม่งเอ้ย..โดนยารึเปล่าวะเนี่ย" เมื่อไดจิจับสังเกตอาการได้ ก็เกิดอาการหัวเสียไม่น้อย เมื่อคิดว่าคนตรงหน้ากำลังโดนยา เขากำชับกับการ์ดที่อยู่หน้าทางเข้าแล้ว ว่าให้ตรวจโดยละเอียด ห้ามมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในผับเด็ดขาด "พี่คะหนูขอน้ำเปล่าหน่อยค่ะ...มันคอแห้งไปหมด" ตอนนี้เธอเริ่มอยู่ไม่สุข นิ้วเรียวยาวเริ่มจิกไปที่โซฟา สองขาเริ่มถูเบียดเสียดกันไปมา ราวกับว่ากำลังต้องการบางอย่าง ไดจิเดินไปที่ในห้องนอนด้านใน ที่เชื่อมติดกับห้องทำงาน หยิบน้ำในตู้เย็นเสร็จก็กลับออกมา "เฮ้ย!!ทำอะไรวะ" เขารีบจับมือเล็ก ที่พยายามบีบขยำที่เต้าอวบของตัวเองออก และล็อกข้อมือเล็กเอาไว้ "พี่หนูไม่ไหวแล้ว...ช่วยหนูหน่อย" เมื่อยาเริ่มออกฤทธิ์ ลินิณญ์ก็อยู่ไม่สุข เริ่มขยำเต้าอวบตัวเอง จนเขาต้องรีบจับมือเอาไว้ "ดื่มน้ำก่อน" ไดจิรีบเปิดขวดน้ำ แล้วจ่อไปที่ปากเล็ก จนเขาต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อย และกระดกน้ำที่เขาป้อน ลำคอขาวเนียนละเอียด ผิวขาวราวแสงนีออนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ทำเอาคนที่กำลังถือขวดน้ำถึงกับมือสั่น ก่อนที่มือเล็กจะดันมือเขาออก เพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าพอแล้ว "ดีขึ้นรึเปล่า" ตาคมดุจ้องที่ร่างบาง แค่น้ำเปล่าไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ความต้องการมันมากมายจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เธอมองหน้าเขาอย่างอ้อนวอน พยายามเอาร่างกายตัวเอง เบียดเสียดคนตรงหน้าให้ใกล้ที่สุด "ไม่ค่ะ...พี่ช่วยหนูหน่อย" เธอรู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไร ถึงได้อ้อนวอนคนตรงหน้า ไม่ว่ายังไงเขาก็หล่อ ถึงเธอจะไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า แต่ก็ใช่จะไร้เดียงสาจนไม่รู้อะไรเลย "ฉันไม่ชอบฉวยโอกาส อีกอย่างเธออายุเท่าไรกัน เผื่อฉันทำอะไรเธอไปแล้ว พ่อแม่เธอตามมาเอาเรื่องฉันทำไง ชีวิตฉันยังมีค่ายังไม่อยากติดคุกหรอกนะ” ถึงเขาจะชอบวันไนท์ แต่ทุกคนต้องยินยอม แค่มีความสุขร่วมกัน ไม่ผูกมัดอะไร ยิ่งถ้าจะมาถามหาความรับผิดชอบจากเขา ยิ่งแล้วไปใหญ่ "หนูกำลังจะขึ้นมหาลัยแล้ว แค่พี่ช่วยหนู หนูจะไม่ทำพี่เดือดร้อน เราจะไม่เจอกันอีกนะคะ ” ทั้งที่รู้ว่ามันน่าอาย แต่ความต้องการกลับ เหนือสิ่งอื่นใด "พูดแล้วนะ...ว่าจะไม่ทำให้ฉันเดือดร้อน ห้ามมาร้องหาความรับผิดชอบจากฉัน เข้าใจใช่ไหม” เธอพยักหน้ารับ เขารีบเดินไปล็อกประตู แล้วสาวเท้ากลับมา ก่อนตัวเล็กจะโดนสองแขนแกร่งอุ้มขึ้น จนตัวลอยอยู่กลางอากาศ สองแขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้แน่นโดยอัตโนมัติ เพราะกลัวตก หน้าสวยหวานแนบไปที่แผงอกของเขา ไดจิไม่รอช้า รีบอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอน ซึ่งเขาเองไม่เคยพาใครเข้ามาทำอะไรในห้องนี้ เพราะเขาเอาไว้นอนในวันที่ไม่อยากกลับคอนโด มือหนารีบถอดชุดเศษผ้าออก แล้วโยนทิ้งไปที่ข้างเตียง เหลือเพียงบราเซียตัวสีดำ เข้าชุดกับแพนตี้ตัวน้อยที่อยู่ด้านล่าง เด็กอะไรบึ้มขนาดนี้ ไดจิสอดมือไปด้านหลังอย่างชำนาญ พร้อมบราเซียที่หลุดติดมือเขาไปด้วย เขาโยนมันทิ้งไปข้างเตียงอย่างไม่ใยดี สายตาคู่คมมองสองเต้าอวบอย่างไม่เชื่อสายตา "นี่เธอพึ่งจะขึ้นมหาลัยจริงไหมวะ" คำถามที่ไม่อยากได้คำตอบ มือหนาค่อยๆเลื่อนไปขยำเต้าอวบ ด้วยใจที่เต้นระส่ำ ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็น แต่ที่อวบและขาวอมชมพูแบบนี้ เขาไม่เคยเจอ ถ้าดูจากสายตาแล้ว เขาคือคนแรกแน่ๆที่ได้สัมผัสก้อนกลมๆนี้ "อืม...อาส์พี่ " เพียงแรกถูกสัมผัส ปากบางก็ครางด้วยความเสียว ความรู้สึกแปลกใหม่ เป็นครั้งแรกที่เธอเคยได้รับ มันเสียวซ่านจนเธออธิบายไม่ถูก รู้เพียงว่าอยากให้เขาทำมากกว่านี้ ก่อนที่อกอวบจะแอ่นรับตามความกระสันเสียว มือหนาบีบคลึงไปที่เต้าสวยที่กลมกลึงเด้งสู้มือใหญ่ ปากหยักได้รูป โน้มลงมาครอบครองเต้าสวย ดูดเลียปลายยอดถันอย่างพริ้วไหว "อ๊า..." หน้าเคยสวยบัดนี้เหยเก เพียงแค่ปลายลิ้นสัมผัส มือเล็กจิกไหล่กว้างเอาไว้แน่น จนเขารู้สึกเจ็บแสบ แต่ก็ปล่อยให้เธอได้ทำตามอำเภอใจ "อืม...มันดีไปหมดเลย นมทั้งหอมทั้งเด้ง" ไดจิผละออก ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง และมองไปที่หน้าสวย ในยามนี้มันช่างดูยั่วยวนชวนลิ้มลองไปเสียหมด