“ ข้าวที่คณะบริหาร อร่อยถูกปากเหมือนข้าวที่คณะวิศวะหรือเปล่าครับ”
พอลินิณญ์เดินมาถึง ภีมก็สั่งข้าวรอไว้แล้ว
ทั้งสองจึงได้นั่งกิน และก็ยังมีเพื่อนของภีมอีกสองคน ที่นั่งอยู่ด้วยกัน พอกินไปได้สักพัก
ภีมก็ชวนคุย
“ ก็อร่อยดีนะคะ รสชาติก็ใกล้เคียงกัน”
ลินิณญ์ตอบเขา
“ ทานเยอะๆนะครับ อิ่มแล้วเดี๋ยวพี่พาไปกินชานม ชานมที่คณะพี่ก็อร่อยเหมือนกันนะครับ”
ลินิณญ์พยักหน้า และเคี้ยวข้าวแก้มป่อง ภีมได้แต่อมยิ้ม มองหน้าสวยตลอดเวลา
“อิ่มไหมครับ ”
ภีมถามอย่างใส่ใจ
“อิ่มมากค่ะ อร่อยมาก”
ลินิณญ์ตอบพลางลูบท้องปรอยๆ
“เดี๋ยววันหลังพี่ไปกินที่คณะน้องลินณญ์บ้างดีกว่า ”
“กินตีนกูไหมสัส”
ปึก!!
“เชี่ยไรวะ”
ภีมโดนถีบอย่างแรงจากทางด้านหลัง แรงถีบทำให้กระแทกชนกับขอบโต๊ะอย่างแรง
“มึงนั่นแหละเชี่ยอะไร มายุ่งกับคนของกู”
ไดจิกำหมัดแน่น และกำลังจะเดินเข้ามาหาภีมอีก
“หยุดนะ เป็นบ้าอะไรของพี่ กลับไปเดี๋ยวน
