“เชี่ยกวินมึงหุบปาก ถ้ามึงยังอยากมีปากไว้แดกข้าว”
ภูภูมิบอกกวินด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะรู้ว่ากวินกำลังปั่นประสาทไดจิ แต่ไอ้คนหวงของก็หวงจนหน้ามืดตาลาย
“พี่ไดจิพี่หยุดบ้าได้แล้ว แถวนี้ไม่มีอะไรเป็นของพี่”
ลินิณญ์พูดขึ้นด้วยความโมโห เขาเองที่บอกกับเธอว่าห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ หลังจากนั้นก็จับแขนกวินให้ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร
“ลินิณญ์หยุด ลินิณญ์พี่บอกให้หยุด เชี่ยพวกมึงจะจับกูทำซากอะไรวะ ปล่อยกู”
ไดจิเรียกลินิณญ์ ทั้งยังพยายามสลัดให้หลุดจากการกอบกุมของเพื่อนๆ
“ไอ้ไดจิ มึงมีสติหน่อย มึงจะทำตัวเป็นหมาหวงก้างแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย มึงกับน้องไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ปกป้องเอ่ยเตือนสติอีกคน และพยายามดึงไดจิไปห้องชมรม เพราะคนมองกันเยอะ
“ของๆกูถ้ากูยังไม่เบื่อ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์”
พอเข้ามาถึงห้องชมรม ไดจิก็รีบสลัดเพื่อนๆออก
ถึงตอนนี้เพื่อนๆ จึงยอมปล่อย
“ กูว่ามึงหึงน้องว่ะไอ้ไดจิ”
