4ตระกูล คาร์เนอร์ เกรเบรียน
1308 คำ
ปั้ง!!!
แต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาแค่นั้นแหละ ภาพของยัยเด็กนั่นก็วิ่งเข้ามาในหัวจนเต็มไปหมด
"โถ่เว้ย!!เป็นเชี่ยไรวะ"
เขาสบถคนเดียวอย่างหัวเสีย ก่อนจะนั่งทำงานด้วยความหงุดหงิด
บรื๊น!!บรื้น!!
รถคันหรูขับเข้ามาจอด ในคฤหาสน์ของตระกูลคาร์เนอร์ เกรเบรียน ร่างบางสมส่วนความสูง165ซม.โดยประมาณ ก้าวลงมาจากรถสปอร์ตคันหรู ท่ามกลางชายชุดดำยืนประจำแต่ละจุดเต็มไปหมด
"สวัสดีครับคุณหนู"
เทย์เลอร์เดินออกมาต้อนรับ ก่อนจะเดินตามเข้าไปด้านในคฤหาสน์
ตึก ตึก ตึก
ร่างบางเดินเข้ามาหยุดที่ห้องรับแขก ซึ่งเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นนำเข้าจากต่างประเทศ แม้กระทั่งหลอดไฟที่ห้อยระโยงระยางนั้น ราคาก็หลายแสน ร่างหนาในชุดสูทสีดำ ตามกรอบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ที่ผ่านการโกนมาบ่อยครั้งจนเป็นเส้นแข็ง แต่ก็ถูกตัดแต่งและดูแลอย่างดีเป็นประจำ สายตาคมดุ จ้องมองร่างบางของลูกสาวคนเล็ก ที่กำลังเดินนวยนาดมาทางเขา
"สวัสดีค่ะคุณป๊า"
เสียงหวานใสเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ แฟรงค์เฟิร์ต คาร์เนอร์ เกรเบรียน มาเฟียวัย56ปี
มีทายาท3คน ลูกชายคนโต โจเซฟ คาร์เนอร์ เกรเบรียน อายู28ปี ปัจจุบันช่วยเขาดูแลคาสิโนขนาดใหญ่ ที่เป็นธุรกิจสีเทาของเขาเอง ลูกชายคนรอง โจฮัน คาร์เนอร์ เกรเบรียน อายุ 24 ปี ปัจจุบันช่วยดูแลคาซิโน และการซื้อขายอาวุธ ที่เป็นอีกหนึ่งธุรกิจของเขา ลูกสาวคนเล็ก เฌอลินิณญ์ คาร์เนอร์ เกรเบรียน ปัจจุบันกำลังจะเข้ามหาลัย ส่วนแม่ของทั้งสามเสียชีวิตตั้งแต่ลินิณญ์ อายุได้เพียง3ขวบ หลังจากนั้นเขาก็ดูแลลูกสาวคนเล็กมาอย่างไข่ในหิน และยังฝึกการป้องกันตัวอย่างเข้มงวด รวมถึงการใช้อาวุธ และทักษะในการขับรถ เพราะมาเฟียมีศัตรู รอบด้านเต็มไปหมด
"มาแล้วเหรอ"
แฟรงค์เฟิร์ตยื่นกุญแจรถสปอร์ตคันใหม่ให้ลูกสาว
"กรี๊ด!!!ให้หนูเหรอคะ ขอบคุณนะคะคุณป๊า"
ฟ้อด ฟ้อด
ลินิณญ์โผเข้ากอดป๊าอย่างดีใจ พร้อมหอมที่สองแก้มที่เต็มไปด้วยหนวดเครา แต่ก็ไม่ได้หวาดกลัวอะไร เพราะคุ้นชิน
"รถคันนี้กันกระสุน ป๊าสั่งทำเป็นพิเศษ
ถ้าไม่จำเป็นอย่าเปิดเผยสถานะ คนรู้น้อยดีที่สุด ทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของลูกเอง "
แฟรงค์เฟิร์ตกอดลูกสาวด้วยความเป็นห่วง นี่เป็นครั้งแรกที่ลินิณญ์ต้องออกไปอยู่ลำพัง
"หนูรู้ค่า!!หนูดูแลตัวเองได้"
ทั้งที่ความจริงเมื่อคืนเธอพลาดไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้เสียใจอะไร เพราะวันนึงยังไงมันก็ต้องเกิด ดีหน่อยที่พี่เขาหล่อแถมหุ่นดีเพอร์เฟคเอามากๆ แต่เธอคงไม่คิดจะเจอเขาหรอก ปล่อยให้เป็นวันไนท์แหละดีแล้ว
"ยัยแสบมาอ้อนอะไรป๊าแต่เช้า ไหนบอกว่าย้ายไปอยู่คอนโดแล้วไง นมผมขอกาแฟดำแก้วนึงครับ"
โจฮันพี่ชายคนรองเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัว พร้อมเอ่ยแซวน้องคนเล็ก ก่อนจะหันไปสั่งนมทิพย์ ที่เลี้ยงพวกเขามาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่แม่ยังไม่เสียด้วยซ้ำ ซึ่งนมทิพย์คือญาติลูกพี่ลูกน้องของแม่นั่นแหละ
"ได้ค่ะ คุณโจฮันรอนมซักครู่นะคะ เดี๋ยวนมจะไปบอกเด็กชงให้"
ถึงนมทิพย์จะเลี้ยงทั้ง 3 คนมานาน แต่คำเรียกขานก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่เคยเรียกต่างไปจากนี้เลย เพราะแฟรงค์เฟิร์ต
เป็นมาเฟียที่น่าเกรงขามมาก เดิมทีแล้ว
พ่อของแฟรงค์เฟิร์ตอพยพมาจากประเทศอิตาลี หลังจากที่มีการกวาดล้างมาเฟียอย่างหนัก และก็มาพบรักกับคุณแม่ ที่เป็นคนไทยแท้ จนมีเขาที่เป็นลูกชายเพียงคนเดียว และลูกทั้งสามคน
ก็จะมีหน้าตาลูกครึ่งไทย - อิตาลีกันทุกคน
"เฮียอิจฉาเหรอคะ ป๊าซื้อรถไหม่ให้หนู"
ลินิณญ์โชว์กุญแจรถสปอร์ตคันหรู ที่อยู่ในมือให้โจฮันพี่ชายคนรองดู พร้อมเลิกคิ้วกวนๆใส่พี่ชาย
"อย่าให้รู้ว่าขับไปรับหนุ่มที่ไหนหละ เดี๋ยวป๊าตีตายเลย"
ถึงจะเป็นคำพูดหยอกๆ แต่มันก็แอบแปล๊บอยู่ในใจไม่น้อย
"แล้วเฮียโจเซฟยังไม่ตื่นเหรอคะ"
ลินิณญ์ได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุย พยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เกิด แต่มันก็แวปเข้ามาในหัวตลอด
"ยังไม่ตื่น...เมื่อคืนกลับเกือบเช้า"
โจฮันตอบน้องสาวไปด้วย จิบกาแฟดำที่เด็กพึ่งเอามาเสิร์ฟไปด้วย เป็นปกติของพวกเขาที่จะต้องนอนเวลานี้ เพราะต้องผลัดกันเข้าไปดูแลคาสิโน ที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง
"อืม...งั้นหนูขอไปหาเฮียก่อนนะคะ ไม่เจอหลายวันคิดถึง"
ฟ้อด!!
ก่อนเดินขึ้นไปชั้น2ของคฤหาสน์ ที่เป็นห้องพักของโจเซฟ ลินิณญ์ก็ยังแอบไปหอมโจฮันพี่ชายคนรองแบบเช่นเคย แล้ววิ่งขึ้นชั้นบนไปหาโจเซฟ พี่ชายคนโต
โจฮันได้แต่มองตามแผ่นหลังน้องสาวที่ขยันอ้อน จนเวลาอยู่บ้านแทบจะไม่ใช่มาเฟียแล้ว แทบจะเป็นทาสความน่ารักของยัยน้องไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปั้ง!!
"เฮียโจเซฟ คิดถึงจังนอนด้วย"
เสียงหวานเอ่ยเรียกพี่ชาย ก่อนปีนขึ้นไปบนเตียงขนาดคิงส์ไซค์ แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม แขนเรียวโอบกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง
ฟ้อด!!
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่หืม"
โจเซฟหอมที่หัวเล็กของน้องสาว ที่เอาหน้าซุดที่อกแกร่ง ที่เต็มไปด้วยรอยสัก
แต่ด้วยความเคยชิน ลินิณญ์ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
"ซักพักแล้วค่ะ"
มือเล็กวาดกอดเอวพี่ชายอย่างออดอ้อน
"ต่อไปถ้ามีแฟนแล้ว จะมานอนกอดเฮียแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ"
โจเซฟพูดกับน้องสาว ตอนนี้ลินิณญ์โตเป็นสาวแล้ว อีกไม่นานก็คงจะมีแฟน
"หนูมีแฟนได้แล้วเหรอคะ"
ลินิณญ์เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ชายดวงตากลมโตจ้องมองอย่างสงสัย
"ยังไม่ได้ เฮียแค่พูดเผื่อไว้"
ลินิณญ์ก้มหน้ากลับที่เดิม พลันในใจก็คิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้น
"ถ้าตอนนี้หนูมีแล้วละคะ เฮียจะโกรธหนูไหม"
คราวนี้เธอพูดโดยไม่มองหน้าเฮีย
"ผู้ชายคนนั้นคงอายุสั้น ถามเฮียแบบนี้มีแล้วเหรอหืม..."
ลินิณญ์ได้แต่ส่ายหัว
"แค่ถามเผื่อไว้ค่ะ จะได้ปฏิบัติตามถูก แล้วเมื่อไหร่เฮียจะมีแฟนคะ"
ลินิณญ์ยังถามพี่ชายต่อ เพราะพี่ๆทั้งสองไม่เคยควงสาวหรือพามาให้เห็นเลย
"ยังไม่เจอคนที่ถูดใจ"
โจเซฟตอบน้อง
"แล้วถ้าถูกใจต้องเป็นยังไงคะ "
คนไม่มีประสบการณ์อย่างเธอ อดที่จะถามไม่ได้
"เฮียก็ไม่รู้ อาจจะอยากหยุดแค่เธอ และไม่อยากมีคนอื่นแล้ว อยากอยู่ใกล้อยากเห็นหน้าทุกวัน อยากตื่นพร้อมกัน อยากนอนพร้อมกัน อะไรประมาณนี้"
โจเซฟอธิบายให้น้องสาวฟัง ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่เคยเจอแบบที่ว่า ชีวิตมาเฟียอยู่แต่กับบ่อน เจอแต่ผู้หญิงสวยที่ซื้อได้ด้วยเงิน แต่ยังไม่เคยเจอคนที่ใจเต้นแรงเลยสักครั้ง คงจะอธิบายให้น้องฟังได้ไม่ค่อยดีนัก จนน้องสาวเงียบไปซักพักพร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอ ก็รู้ว่าน้องหลับไปแล้ว
"หึ...ยัยขี้เซา ได้ฟังที่เฮียพูดรึเปล่าเนี่ย"
ลินิณญ์ฟังพี่ชายพูดเพลิน จนผลอยหลับไป
- ผู้เขียน
