“ชั่วโมงนึงเหรอคะ”
พีรดาเอ่ยถามอย่างใช้ความคิด เขมจิรารีบพูดสนับสนุน ในที่สุดพีรดาก็ยอมตัดสินใจไปพบไวกูรณ์ตามที่เขมจิราบอก เขมจิรายิ้มร้าย เธอแค่อยากเห็นพีรดาโดนตำหนิ อยากเห็นความทุกข์ของคนอื่น ในเมื่อเธอไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข
พีรดาแอบย่องออกจากบ้านเมื่อเขมจิราแกล้งหลอกล่อพูดคุยกับคนของพี่ชาย เป้าหมายของเธอคือแนวเขตแดนที่อยู่ห่างออกไป หญิงสาวปาดเหงื่อที่โซมกาย ก่อนจะหอบฮักๆ
“น้องดา”
เสียงคุ้นเคยทำให้พีรดาแทบหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ไวกูรณ์รับมือน้อยมากุมไว้ด้วยความคิดถึง ก่อนจะพาสาวน้อยข้ามเขตแดนไปอย่างรวดเร็ว
“พี่หนึ่ง”
พีรดาโผเข้ากอดร่างของไวกูรณ์ด้วยความคิดถึง เธอเพิ่งรู้ว่าความคิดถึงคนที่เรารักมันช่างมีอานุภาพรุนแรงขนาดนี้
“น้องดา” ไวกูรณ์เรียกสาวน้อยด้วยความตื่นเต้นไม่ต่างกัน
“พี่หนึ่งจะพาน้องดาไปไหนคะ”
พีรดาเอ่ยถามเมื่อนั่งรถมากับไวกูรณ์ได้สักพัก เธ
