เธอถามเขาอย่างห่วงใย ไม่ใช่รังเกียจแต่ไม่อยากแย่งเสื้อผ้าเขามาสวมใส่ แล้วปล่อยให้เขาหนาวอยู่คนเดียว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ถอดเสื้อนั่งผิงไฟได้ แต่น้องดาน่ะ ถ้าทำแบบนั้น...”
เขาละเอาไว้ให้เข้าใจ พีรดาก้มหน้างุดรีบเดินเข้าไปในกระท่อมอีกด้านที่มีประตู ไวกูรณ์ทรุดนั่งบนพื้นไม้ไผ่บนกระท่อม
“เปรี้ยง!!! กรี๊ดดดด!!!”
เสียงฟ้าผ่าดังลั่นไปทั่วบริเวณ พีรดากรีดร้องอย่างตกใจ กอดตัวเองแน่นเพราะเป็นคนกลัวฟ้าผ่ามาแต่ไหนแต่ไร
“น้องดา ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ไวกูรณ์ถลาเข้ามาภายในกระท่อม กอดร่างสั่นเทานั้นเอาไว้เพื่อปลอบขวัญ
“น้องดากลัวค่ะ เสียงฟ้าผ่าน่ากลัวเหลือเกิน”
เธอตอบเสียงสั่น ซุกหน้ากับร่างสูงกำยำของเขาอย่างหาที่พักพิง
“ไม่มีอะไรแล้วครับ ขวัญเอ๋ยขวัญมา”
ไวกูรณ์ปลอบประโลม มือหนาสัมผัสแผ่นหลังเปลือยที่ห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีหวาน
“อะ... เอ่อ ขอโทษค่ะ คือ น้องดาตกใจไปหน่อย”
พีรดาได้สติเมื่อเส
