พวกมันผลักร่างของเพียงแพรออกห่าง หญิงสาวรีบถลาเข้ามาดูลูกน้องคนสนิทของพี่ชาย
“เป็นยังไงบ้าง” เธอถามอย่างห่วงใย
“ผมยังไม่ตายก็แล้วกัน”
อินทราตอบ มือยกขึ้นกุมหัวที่มึนๆ มองหญิงสาวตรงหน้าก่อนเสมองไปทางอื่น ยิ่งสายฝนตกลงมาแบบนี้ เสื้อผ้าของเพียงแพรก็ยิ่งแนบชิดกับเรือนกายมากขึ้น
“อุ๊ย!” เพียงแพรตะปบเสื้อผ้าขาดวิ่นของตัวเอง
“ผมไม่อยากมองหรอกคุณแพร”
เขาประชด พยายามลุกขึ้น ถึงเธอจะหมั่นไส้แต่ก็ช่วยประคอง อย่างน้อยเขาก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอเอาไว้
“ไม่ต้อง”
“นึกว่าอยากจะแตะต้องหรือไง”
เพียงแพรเชิดหน้าใส่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหมางเมินใส่เธอ
“ผมก็ไม่อยากให้แตะ ผู้ชายกลัดมันพวกนั้นมาจากไร่ศัตรู คุณเรียกให้พวกมันมาฟัดคุณถึงที่เลยเหรอ ทำไมไม่หาให้มันไกลๆ หน่อยล่ะ”
“ปากเสีย นายนี่มัน!”
เพียงแพรอยากกรีดร้องเมื่อได้ยินวาจาเชือดเฉือนนั้น
“ผมพูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้”
ร่างสูงเดินกลับไม่หันมาสนใจ
