“อันนั้นลุงไม่รู้ อาจมีคนใส่ร้ายพวกเรา ถ้าไม่มีหลักฐาน จะมากล่าวอ้างลอยๆ แบบนี้ไม่ได้ อย่าหาว่าลุงไม่เกรงใจ เพราะจะลูกหมาหรือลูกคนก็เป็นคนของชานนท์ ถ้าวัตทำอะไรคนของลุง จะหาว่าลุงไม่เตือนไม่ได้นะ”
เสียงเรียบของไสวแต่ทรงไปด้วยอำนาจทำให้ไวกูรณ์หายใจทั่วท้องขึ้นมาบ้าง วานนท์มองสบตาบิดานิ่ง ก่อนมองคู่กรณีของพี่ชายด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“หลักฐานรึ ก็ได้ ในเมื่อไม่มีหลักฐาน มีแต่ไอ้โม่ง ฉันก็จะกลับไปก่อน แต่มาวันนี้เพื่อมาเตือนให้รู้ว่า คราวหน้าถ้าเหยียบเข้าไปในที่ของฉันอีก ฉันจะไม่ปล่อยให้มันรอดแน่ คนของชานนท์ได้เป็นปุ๋ยให้โคนต้นยางแน่นอน”
“หึ!” ไสวมองตามหนุ่มรุ่นลูกไปด้วยความแค้นใจ
“ไอ้วัตนี่มันสามหาวเหมือนพ่อมันไม่มีผิด น่าแค้นใจนัก มันบุกมาเหยียบจมูกถึงที่”
ไสวกัดฟันกรอด นึกแค้นใจที่อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแต่กลับพูดจาไม่เกรงกลัวเขาสักนิด
“ว่าแต่ใครส่งคนไปทำร้ายเมียมัน” ไวกู
