“เดี๋ยวก่อนครับ” เขมจิราชะงักเมื่อได้ยินเสียงของลูกเลี้ยงหนุ่ม
“อะไรคะ”
“หมอที่มาจ่ายยาแก้ท้องเสียนี่เป็นญาติของน้าเขมด้วยหรือครับ” ภูวดลถามมารดาเลี้ยงด้วยน้ำเสียงเรียบติดจะขรึม
“คุณพูดอะไรคะ น้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
เขมจิราหน้าซีดเล็กน้อย ก่อนจะปรับอารมณ์ให้สงบนิ่งดังเดิม
“อย่านึกว่าผมไม่รู้นะครับ ถ้าน้าเขมคิดจะทำอะไรพี่อรอีก ผมจะไม่ปล่อยไปแบบนั้น”
ภูวดลพูดเสียงเครียด เพราะเขาคิดว่าเขมจิรามีบุญคุณที่ไปเป็นผู้ปกครองให้เขาเวลามีปัญหาที่โรงเรียน เรื่องนี้เขาซาบซึ้งในบุญคุณ จึงไม่อยากเอาเรื่องมารดาเลี้ยงในครานี้
“คุณภู คือว่าน้า” เขมจิราพูดไม่ออก
“น้าเขมสัญญาสิครับ” ภูวดลคาดคั้น
“น้าสัญญา แต่คุณภูอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะคะ น้าขอโทษ แค่อิจฉาที่คุณวัต...”
เขมจิราพูดยังไม่ทันจบประโยค ภูวดลก็พอจะรู้จึงพูดสวนขึ้นทันควัน
“ผมไม่รู้ว่าพี่วัตกับน้าเขมมีความรู้สึกอย่างไรกันในตอนนี้ แต่ผม
